Σκέψεις. Προβληματισμοί.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι.
Μήπως στη προηγούμενη ζωή μου είχα πειράξει άνθρωπο;
Μήπως είχα προξενήσει άθελα μου κακό σε κάποιον;
Γιατί δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό.
Όλα πάνε στραβά. Η απογοήτευση διαδέχεται τη πίκρα, το σφίξιμο στη καρδιά, το πόνο.
Το γιατί να μου συμβαίνουν όλα αυτά πλανάται παντού.
Προσπαθώ, πραγματικά προσπαθώ, να είμαι καλή μάνα, ικανοποιητική σύντροφος, αποδοτική στη δουλειά μου.
Αλλά, πάντα υπάρχει ένα αλλά που απλώνεται σαν πέπλο στις προσπάθειές μου και τις καλύπτει.
Τι κάνω λάθος;
Γιατί δεν μπορεί ”κατά βάθος, κάπου υπάρχει λάθος’’.
Ψάχνω μάταια, κοιτώ πίσω μα δεν μπορώ να το βρω.
”Δίνεις ό,τι σου έμαθαν να δίνεις και βλέπεις τον εαυτό σου όπως σου έμαθαν να τον βλέπεις’’.
Πως μπορείς να δώσεις αγάπη, τρυφερότητα όταν δεν τα εισέπραξες.
Πως μπορείς να νοιώθεις ότι αυτά που κάνεις είναι υπεραρκετά, ότι αξίζεις όταν δεν σε επιβράβευσαν, όταν είχες μόνο υποχρεώσεις και ελάχιστα δικαιώματα;
Είναι όμως άλλοθι αυτό;
Έχεις δημιουργήσει οικογένεια, επιλογή σου άλλωστε, οφείλεις να της δώσεις τα καλύτερα.
Ποια είναι τα καλύτερα;
Άνετη ζωή, εκπλήρωση επιθυμιών, υλικά αγαθά. Τι γίνεται όμως με τα συναισθήματα, με την ουσιαστική παρουσία σου στη ζωή τους.
Δουλεύεις ατελείωτα και τι καταλαβαίνεις;
Στερείς από τα παιδιά σου και το σύντροφό σου την ανεκτίμητη παρουσία σου.
Από την άλλη τις τόσες πολύτιμες ώρες που αφιερώνεις στη δουλειά σου για να αναγνωρίσουν τι;
Οι ώρες, οι ημέρες, τα χρόνια περνούν τόσο γρήγορα και εσύ νιώθεις ότι δεν έχεις ζήσει όπως εσύ θα ήθελες, δεν έχεις κάνει τα πράγματα που θα ήθελες να κάνεις.
Απλός θεατής στη ζωή που σου όρισαν οι άλλοι ή πρωταγωνιστής σε ένα έργο που έγραψες εσύ;
Η πραγματικότητα, όμως, είναι εδώ, τη νοιώθεις στο πετσί σου καθημερινά και αναρωτιέσαι:
Δεν μπορεί κάτι κάνω λάθος.
