Τάνια Καψάλη , είσαι μία από τις ομορφότερες και ταλαντούχες παρουσίες που πέρασαν από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Τι ήταν αυτό που σε κράτησε μακριά μας και αποχώρησες από τα καλλιτεχνικά ;
Αποχώρησα το 2005 με την γέννηση της κόρης μου. Είχα συμβόλαιο με τον Στράτο Μαρκίδη ο οποίος ήταν στον Αnt1 και έκανα μαζί του οκτώ σειρές. Η τελευταία μου τηλεοπτική συνεργασία ήταν “το φιλί της ζωής”.
Το 1994 που έφυγα από την “Λάμψη” και πήγα στην Αμερική. Ήταν ένα διάστημα που ήθελα να φύγω πια από τη “Λάμψη”. Μετά από τέσσερα χρόνια εξαιρετικής συνεργασίας, αισθάνθηκα ότι έκλεισε ο κύκλος και ότι η συνεργασία αυτή δεν με προχωράει σαν ηθοποιό.
Από την ταινία του Περράκη “Λούφα και Παραλλαγή” δεν ξεκίνησε η καριέρα σου;
Όταν έπαιξα στη ταινία “Λούφα και Παραλλαγή” πήγαινα ακόμη στο σχολείο. Η Δέσπω Διαμαντίδου μαζί με την Αλεξάνδρα Λαδικού και την δασκάλα μου την Λίνα Τριανταφύλλου με έβαλαν στο Κρατικό Βορείου Ελλάδος, ούσα μαθήτρια. Αποφοιτώ από το σχολείο, έρχομαι στην Αθήνα και γράφομαι στη σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Κάτι για το οποίο επέμενε ο Άγγελος Αντωνόπουλος να το κάνω, για να διορθώσω τη προφορά του λάμδα, γιατί η καταγωγή μου είναι από την Θεσσαλονίκη. Έπειτα είχα την χαρά να βρεθώ στο Θέατρο Κάππα και να συνεργαστώ με την Κάτια Δανδουλάκη στο έργο “Η κληρονόμος”. Έτσι ουσιαστικά πήρα το βάπτισμα του πυρός και έπειτα βρέθηκα στη θρυλική “Λάμψη”.
Σε ποια ηλικία αποφάσισες ότι ο κινηματογράφος είναι ο χώρος με τον οποίο θέλεις να ασχοληθείς; Ήταν ένα όνειρο που είχες από μικρή ηλικία ;
Νομίζω ότι κάποια γεγονότα στην ζωή μας δεν τα επιλέγουμε, μας επιλέγουν. Μία, θα την χαρακτήριζα καρμική, συγκυρία έφερε στο δρόμο μου την Δέσπω Διαμαντίδου και τον Αντρέα Βουτσινά έξω από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Αυτή η συνάντηση θεωρώ ότι άλλαξε την ζωή μου και καθόρισε την καλλιτεχνική μου πορεία γιατί εγώ ακόμη πήγαινα σχολείο. Η αλήθεια είναι ότι δεν ονειρευόμουνα να γίνω ηθοποιός, άλλωστε, πέρα από το να πηγαίνω κάποιες φορές και να παρακολουθώ Θέατρο, δεν είχα καμία σχέση με το καλλιτεχνικό χώρο. Δεν το φανταζόμουνα ποτέ ότι θα ασχολούμουν με τα καλλιτεχνικά δρώμενα.
Αλήθεια, τι όνειρο είχες από μικρή ;
Η αλήθεια είναι ότι ο παππούς μου με τον οποίο μεγάλωσα ήθελε να γίνω γιατρός ή δικηγόρος. Επειδή όμως από πολύ νεαρή ηλικία είχα μια ιδιαίτερη αγάπη στα παιδιά θεωρώ ότι είχα μια επιθυμία να ασχοληθώ με κάτι σχετικό όπως το να διδάξω, να γίνω δασκάλα ή γενικά να είμαι κοντά σε παιδιά. Το όνειρο του παππού μου σίγουρα δεν το ακολούθησα αλλά νομίζω ότι οι επιλογές μου με δικαίωσαν.
Τάνια, είχες δύσκολα παιδικά χρόνια γιατί από όσο είναι γνωστό μεγάλωσες με την γιαγιά και τον παππού αλλά η αγάπη που πήρες ήταν το μεγαλύτερο εφόδιο στην ζωή σου..
Τα δυσκολότερα που μπορούσε να έχει άνθρωπος. Από πολύ μικρή ηλικία έλεγα ότι εγώ όταν θα μεγαλώσω θα δημιουργήσω μία δική μου οικογένεια και θα αποκτήσω παιδιά για να τα μεγαλώσω και να τους δώσω την αγάπη που πρέπει να έχουν. Διότι μεγάλωνα με την απουσία της μητέρας μου και του πατέρα μου κάτι που θεωρώ ότι με ωρίμασε πιο γρήγορα και μου έδωσε ένα πολύ σημαντικό πλεονέκτημα . Να είμαι αγωνίστρια και να μην με καταβάλλουν οι όποιες δυσκολίες της ζωής. Κατάλαβα από πολύ μικρή ηλικία και συνειδητοποίησα ότι θέλω να έχω δίπλα μου ανθρώπους που να τους δείχνω την αγάπη που οφείλουν να έχουν οι άνθρωποι. Με θυμάμαι μια ζωή να είμαι πολύ δοτική με τους ανθρώπους και να αναζητώ να κατανοήσω τον ανθρώπινο ψυχισμό.
Ποιοι θεωρείς ότι είναι εκείνοι οι άνθρωποι του χώρου που σε σημάδεψαν και χάραξαν στην μνήμη σου ανεξίτηλες στιγμές ζωής;
Καταρχήν, θεωρώ ότι ήταν ο Ανδρέας Βουτσινάς. Άλλωστε με την δική του προτροπή και βοήθεια πήγα στην Αμερική. Παρακολούθησα στο Actors Studio, κάποια μαθήματα στο σεμινάριο του Αντρέα Μανωλικάκη. Ο Ανδρέας Βουτσινάς ήταν ο άνθρωπος από το χώρο του θεάτρου που όλα τα χρόνια της ζωής μου με στήριξε . Θυμάμαι πάντα με ιδιαίτερη συγκίνηση που στα γενέθλια μου, πριν φύγω για την Αμερική τα γιορτάσαμε μαζί στο Island όπου με αποχαιρέτησε και έφυγα με τις καλύτερες ευχές του. Δεν πήγα στην Αμερική για κανένα άλλο λόγο παρά μόνο για να ξεφύγω από πολύ σοβαρά πράγματα που συνέβαιναν τότε στην οικογένεια μου. Καταστάσεις επώδυνες που κατά μία έννοια θα μπορούσα να πω ότι με στιγμάτισαν και με καταδυνάστευσαν. Η Αμερική λοιπόν για εμένα, ήταν ένα αναγκαίο διάλειμμα για να ηρεμήσω, να επαναπροσδιοριστώ και να ξεφύγω από καταστάσεις που δεν μου προσέδιδαν τίποτα.
Η συνεργασία σου με τον Ανδρέα Μανωλικάκη και το περίφημο Actors Studio πρέπει να σου έδωσαν και γνώση και τεχνικές καθώς και μια νέα πολύπλευρη ματιά όσον αφορά στον Αμερικάνικο Κινηματογράφο. Γνώρισες κάποιους ανθρώπους εκεί που θεωρείς ότι άλλαξαν την ζωή σου..
Ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισα και είδα στο πρώτο ραντεβού με τον Ανδρέα Μανωλικάκη ήταν ο Πολ Νιούμαν, στο τέλος της θητείας του ως πρόεδρος του Actors Studio. Ένας εξαιρετικός άνθρωπος, ταπεινός όπως είναι οι περισσότεροι εκεί. Ο επόμενος που γνώρισα και που έγινε και πολύ φίλος μου ήταν ο Aρμάν Ασάντε ο οποίος με δική μου προτροπή το 1997, επειδή πρωταγωνιστούσε στην μίνι αμερικάνικη σειρά τoυ NBC “Οδύσσεια” με την Ειρήνη Παπά και την Ιζαμπέλα Ροσελίνι και πολλούς άλλους, ήρθε στην Ελλάδα προσκεκλημένος μας .
Μάλιστα μαζί με τον φίλο μου, τον Ηλία Μπαρμπαλιά και την οικογένεια του πήγαμε όλοι μαζί κρουαζιέρα στα νησιά του Αργοσαρωνικού για να του γνωρίσουμε τα υπέροχα ελληνικά νησιά μας. Μετά με τον Νίκο Τσάκο που του είχε δώσει το ιδιωτικό αεροπλάνο του πήγε με τους δικούς του στην Σαντορίνη. Για να καταλάβεις ο Αρμάν Ασάντε είχε φέρει μαζί του και τον δάσκαλο του. Ήμασταν στο κότερο του Ηλία του Μπαρμπαλιά και του κάναμε μετάφραση από τα Ελληνικά στα Αγγλικά ποιήματα του Ελύτη και ο ίδιος ούρλιαζε μεσοπέλαγα “ Τι μαγική χώρα είναι αυτή”. Επίσης, πολύ φίλος μου ήταν ο Τίμοθυ Ντάλτον και ως Άγγλος είχε μία πολύ Ευρωπαϊκή κουλτούρα, ήταν πολύ μορφωμένος και πολύ σοβαρός επαγγελματίας. Όπως άλλωστε οι περισσότεροι Αστέρες.
Μήπως είχες την τύχη να γνωρίσεις και έναν από τους μύθους του Χόλιγουντ, κατά την γνώμη μου, τον Αλ Πατσίνο;
Ναι, τον γνώρισα γιατί μία φίλη μου που έπαιζε στο Miami Vice, ήταν πολύ φίλη του . Δεν θα τον αποκαλούσα φίλο μου, αλλά είχα την χαρά να τον γνωρίσω. Έχει μια έντονη προσωπικότητα που μόλις τον γνωρίσεις δεν μπορείς παρά να την θαυμάσεις. Γενικά είχα γνωρίσει πάρα πολλούς διάσημους ανθρώπους στην Αμερική, κατάλαβα όμως ότι οι πετυχημένοι άνθρωποι είναι χαμηλών τόνων με καθόλου υπεροπτικό στυλ.
Σκέφτεσαι καθόλου την επιστροφή σου στα καλλιτεχνικά δρώμενα γιατί ουσιαστικά δεν σταμάτησες ποτέ να ανήκεις σε αυτόν; Έχεις γράψει δύο παιδικά παραμύθια και είσαι εθελόντρια με μεγάλη δράση στα κοινά.
Πριν από μερικά χρόνια έφυγα από τον ραδιοφωνικό σταθμό 9,84 όπου είχα μια δική μου εκπομπή ως ραδιοφωνική παραγωγός και στην οποία θίγαμε πολλά κοινωνικά θέματα. Μία χρονιά ήμουν υποψήφια από τα βραβεία του περιοδικού “Life and style”για το βραβείο καλύτερης ραδιοφωνικής παραγωγού. Σε αυτήν λοιπόν, την εκπομπή κάναμε πάρα πολύ δουλειά και είχαμε βοηθήσει πάρα πολλά ιδρύματα. Η τελευταία μεγάλη εθελοντική προσφορά στην οποία συμμετείχε και ο σημερινός πρωθυπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν στο κέντρο βρεφών “Μητέρα”. Είχαμε καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για να μπορέσει ο κόσμος να βοηθήσει στην αναδοχή αυτών των παιδιών. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν γινόταν σωστή δουλειά από το “Μητέρα”. Τόσα χρόνια δεν φοβάμαι να το πω. Δεν υπάρχουν άνθρωποι να δουλέψουν εκεί .
Τα παιδιά δεν έχουν νοσηλευτικό προσωπικό για να μπορούν να βγουν μία βόλτα ούτε καν έξω στο κήπο του νοσοκομείου. Παιδάκια εγκλωβισμένα μέσα σε μία αίθουσα χωρίς ένα χάδι, μια αγκαλιά. Μας είχε βοηθήσει τότε η κ.Αγγελοπούλου να φτιάξουμε μία αίθουσα δημιουργικής απασχόλησης με κινηματογράφο , παιχνίδια και πολλά άλλα απαραίτητα στοιχεία για τα εγκαταλειμμένα παιδιά . Και θέλω να τονίσω εδώ ότι ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης είχε πάει μόνος του κρυφά από όλους , προς τιμήν του , και είχε πάρει άπειρα παιχνίδια στο αυτοκίνητό του και πέρασε μία ολόκληρη ημέρα μαζί τους στο κέντρο βρεφών δίνοντας χέρι με χέρι τα παιχνίδια τους και μιλώντας μαζί τους για να μάθει πως ζουν, εάν είναι ευχαριστημένα με τις συνθήκες που βιώνουν. Αλλά η αλήθεια είναι ότι τότε δεν είχε αρμοδιότητα στο να παρέμβει.
Είχε όμως την κοινωνική ευαισθησία όταν κάναμε μετά στον 9,84 την εκδήλωση με τους ανθρώπους του “Μητέρα” και με τις ανάδοχες μητέρες να παρευρεθεί και να μας συμπαρασταθεί όπως μπορούσε. Δυστυχώς όμως σε αυτούς τους τομείς η Ελλάδα έχει μείνει πολύ πίσω. Τελευταία μόνο, άκουσα ότι γίνεται μία προσπάθεια να αλλάξει η νομοθεσία και να επισπεύδονται οι υιοθεσίες. Ασχολήθηκα στη ζωή μου με πάρα πολλά ιδρύματα και είχαμε τελειοποιήσει το “Πόρτα ανοιχτή” με τον Κώστα τον Βλουτή όπου το ίδρυμα Σταύρου Νιάρχου μας είχε χορηγήσει με 300 εκατομμύρια δραχμές. Είχα συμμετάσχει εθελοντικά στο “Χατζηκυριάκειο”, στο “Παπαμακάριστος” και σε πολλά ακόμη. Ήταν η ζωή μου αυτή η ενασχόληση. Κάτι το οποίο μαθαίνω και στην κόρη μου.
Άρα δεν σκέφτεσαι να γυρίσεις στην τηλεόραση ή στο Θέατρο σύντομα;
Σιγά, σιγά τώρα που μεγαλώνει η κόρη μου, η Ήλια, νομίζω ότι έχω αρχίσει και το σκέφτομαι.
Τι θα συμβούλευες όμως, ένα παιδί που ξεκινάει τώρα το καλλιτεχνικό του ταξίδι, γιατί είσαι μια ηθοποιός με πολύ μεγάλη εμπειρία στο χώρο και με διαβατήριο ομορφιάς, μοναδικό;
Να σπουδάσει. Θα του έλεγα ότι λέω και στο παιδί μου, να σπουδάσει γιατί η γνώση είναι δύναμη. Θα πάει Πανεπιστήμιο , θα μάθει γλώσσες , θα γεμίσει εφόδια . Ο ηθοποιός πρέπει να είναι μορφωμένος . Μετά, τα παιδιά που θέλουν θα πάνε σε μία δραματική σχολή .
Δεν είσαι δηλαδή υπέρ του Θεάτρου Τέχνης, του Εθνικού;
Εάν τώρα ξεκινούσα θα πήγαινα ή στη Σχολή του Κουν ή στο Εθνικό. Θα αναζητούσα έναν άνθρωπο σαν το Γιώργο Κιμούλη , το Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, το Λούλη να δω τα πατήματά τους. Σαν την Καριοφυλλιά Καραμπέτη, την Μαρία Ναυπλιώτη. Εάν δηλαδή το παιδί μου ήταν ενήλικο, εγώ θα ξαναπήγαινα σε μία δραματική σχολή. Τώρα που είμαι μία γυναίκα με εμπειρίες , συναισθηματικά πλήρης θα ξεκινούσα από την αρχή. Είναι άλλο πράγμα το σινεμά και άλλο πράγμα το Θέατρο. Στον κινηματογράφο είμαι πολύ πιο έμπειρη, πολύ πιο δυνατή διότι σε όλη μου την ζωή έκανα σινεμά και τηλεόραση. Έκανα παιδικό Θέατρο, είχα μία παιδική σκηνή με την Μαριάννα Τόλη και τον Γιώργο τον Βάλαρη με 25 άτομα επί σκηνής. Στο θέατρο “Αθηνών”, σε ένα ακριβό Θέατρο με επιχειρηματία τον εαυτό μου. Παρ’ όλα αυτά, δεν θεωρώ ότι έχω την εμπειρία του Θεάτρου. Χρειάζομαι χιλιόμετρα να τρέξω, δεν την έχω οργώσει την σκηνή. Το δυνατό μου σημείο είναι η κάμερα. Στην Αμερική ο κινηματογράφος και το Θέατρο είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Για αυτό και βλέπεις μεγάλα ονόματα του κινηματογράφου να αποτυγχάνουν στις Θεατρικές τους απόπειρες. Η Τζούλια Ρόμπερτς δεν τα κατάφερε στο θέατρο. Από την άλλη υπάρχουν ηθοποιοί που δεν τα κατάφεραν στον κινηματογράφο και διέπρεψαν στο θέατρο.
Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσουμε ότι έχεις μία υπέροχη οικογένεια και ότι το παιδικό σου όνειρο το πραγματοποίησες …
Έχω δημιουργήσει μία υπέροχη φωλιά. Η αλήθεια είναι ότι δεν κάνω όνειρα. Παίρνω την κάθε ημέρα μου όπως είναι και σκέφτομαι: πάμε να αγωνιστούμε και βλέπουμε τι θα καταφέρουμε. Το μόνο όνειρο μου είναι το παιδί μου και το πως θα του δώσω αυτά τα εφόδια που πρέπει ένας γονιός να δίνει στο παιδί του για να μπορέσει να πάρει αργότερα τη ζωή στα χέρια του, στις σημερινές άγριες μέρες που ζούμε. Γιατί η ζωή θέλει εφόδια, θέλει γνώση και πάνω από όλα πολύ αγάπη. Η δική μου ζωή αυτό με δίδαξε, ότι η ζωή μας πρέπει να είναι γεμάτη από αγάπη.
Ευχαριστούμε πολύ τη Κα Τάνια Καψάλη για τη τόσο όμορφη συνέντευξη, ελπίζουμε να τη δούμε σύντομα στη τηλεόραση και στο θέατρο και φυσικά να συνεχίσει τη φιλανθρωπική της δράση γιατί έχουμε ανάγκη τέτοιους ανθρώπους.
