Μέσα στην κρίση της κοινωνίας και τη σύγχυση των ιδεολογιών ποιος είναι ο ρόλος του σχολείου; Είμαστε οι γονείς κι οι δάσκαλοι αυστηροί και απαιτητικοί; Μήπως βλέπουμε την εκπαίδευση νοσταλγώντας το παρελθόν και όχι με τη δροσιά και τον ενθουσιασμό των παιδιών;
Δίνει το σχολείο στα παιδιά ευκαιρίες ” ομαλής κοινωνικοποίησης”; Οι αλλαγές που προτείνει η πολιτεία είναι ικανές να θεραπεύσουν το πληγωμένο εκπαιδευτικό μας σύστημα;
Το σημερινό ελληνικό σχολείο είναι κυρίως προσανατολισμένο στην απόκτηση γνώσεων παρά στην καλλιέργεια κοινωνικών δεξιοτήτων και την ανάπτυξη συναισθηματικής νοημοσύνης.
Θεωρώ ότι αυτό που χρειάζεται το παιδί στη σύγχρονη εποχή είναι ένα σχολείο που προσπαθεί:
- να το μάθει να σκέφτεται και να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες
- να βρίσκει λύσεις
- να έχει θετική σκέψη
- να βελτιώνεται
- να επενδύει στη συνεργασία
- να καλλιεργεί και να ενισχύει τις ανθρώπινες αξίες
- να αναπτύσσει τη φαντασία και τη δημιουργικότητα του
- να γνωρίσει τον εαυτό του
- να ανακαλύψει τα δικά του ταλέντα και δυνατότητες
ώστε να μπορέσει να ζήσει μια ισορροπημένη καθημερινότητα.
Επομένως χρειάζεται επαναπροσδιορισμός των στόχων και του ρόλου του σχολείου γιατί:
” Δεν μπορείς να διδάξεις τίποτα στον άνθρωπο , το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τον βοηθήσεις να ανακαλύψει αυτό που έχει μέσα του ” ΓΑΛΙΛΑΙΟΣ.
