Κύριε Ιωαννίδη ξεκινήσατε την ενασχόλησή σας με το θέατρο από μια συνάντηση που είχατε με την παιδική θεατρική ομάδα του Δήμου της Νέας Φιλαδέλφειας. Θεωρείτε ότι τελικά ήταν μία τυχαία επιλογή ή ίσως μία καθαρά εσωτερική σας ανάγκη;
Όταν έγινε αυτή η συνάντηση, ήμουν δεκατριών χρονών όπου σε αυτήν την ηλικία όλα είναι παιχνίδι, οπότε θα έλεγα ότι ήταν η πραγματική και αληθινή διάθεση που σου δημιουργεί το θέατρο, γιατί το θέατρο είναι παιχνίδι, αλλά και κάρμα. Και το λέω κάρμα γιατί πράγματι από τότε, μπήκα σε μια διαδρομή όπου δεν θεωρώ ότι την προκάλεσα, απλώς με προσκάλεσε.
Είχατε ασχοληθεί ενεργά με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα με το ποδόσφαιρο;
Ναι, ήμουν αθλητής του ποδοσφαίρου και με σημαντικές επιδόσεις και προοπτικές, όπως έλεγαν τότε οι προπονητές μου. Με παρότρυναν να ακολουθήσω αυτήν τη καριέρα, αλλά περίπου στα 18 μου συνέβη κάτι που το αντιμετώπισα λίγο εγωιστικά και έτσι σταμάτησα το ποδόσφαιρο. Είχα όμως το Θέατρο, που μάλλον για αυτό ήρθε στη ζωή μου για να μου τα αλλάξει όλα και να το ακολουθήσω απερίσπαστος.
Σε ποια δραματική σχολή φοιτήσατε και τι μνήμες σας γεννούν εκείνα τα χρόνια ;
Ξεκίνησα στο Θεατρικό Εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου, όπου δεν σας κρύβω ότι ένιωσα δέος και συγχρόνως μεγάλη χαρά όταν συνειδητοποίησα, ότι είναι,θα ήταν ο δάσκαλος μου. Κατόπιν, με εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού αποφοίτησα από τον Ίασμο όπου ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής ο Βασίλης Διαμαντόπουλος. Οι μνήμες είναι πάρα πολύ ωραίες και γενικότερα θα έλεγα ότι όταν ξεκινάς να σπουδάσεις δεν έχεις και το άγχος του τι θα κάνεις μετά, οπότε απολαμβάνεις και ζεις την παρούσα κατάσταση με μια αθώα ανεμελιά και αγάπη. Η φοίτηση μου, μου άνοιξε τον δρόμο στη γνώση και ουσιαστικά σε έναν άλλο κόσμο και θεωρώ ότι με άλλαξε πολύ σαν άνθρωπο στο πως να αντιμετωπίζω τη ζωή. Με έκανε καλύτερο άνθρωπο και σίγουρα δημιουργικό.
Θα σας δούμε σε κάποια Θεατρική παράσταση τον φετινό χειμώνα;
Έχω την χαρά να σας ανακοινώσω ότι στις 11 Νοεμβρίου ανεβάζουμε την παράσταση “Το τέλειο έγκλημα” στο Θέατρο “Κιβωτός” σε σκηνοθεσία της Φρόσω Λύτρα. Είναι ένα θρίλερ του Αλφρεντ Χίτσκοκ όπου πρωταγωνιστούν εκτός από εμένα, η Λίνα Σακκά, ο Διαμαντής Καραναστάσης, ο Δημήτρης Δεγαίτης, ο Δημήτρης Γεωργαλάς. Μια πρωτότυπη απόδοση της ταινίας “Dial M for Murder” όπου πιστεύω ότι ο θεατής θα παρακολουθήσει ένα θρίλερ στο θέατρο.
Εκτός από σπουδαίος ηθοποιός είστε και συγγραφέας θεατρικών έργων όπως το “ Πάμε από την αρχή” , το “Τρομόπολις αιώνες τώρα” σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, ένα τολμηρό εγχείρημα που πήγε καλά. Ετοιμάζετε αυτή τη χρονική περίοδο κάποιο έργο ;
Η αλήθεια είναι ότι δεν αποδέχομαι πλήρως τον τίτλο του συγγραφέα, αισθάνομαι μια συστολή όταν με αποκαλούν έτσι. Αυτά τα έργα έχουν γραφτεί από εσωτερική ανάγκη. Το “Τρομόπολις” που έχει σκηνοθετήσει ο Γιάννης Κακλέας και το “Πάμε από την αρχή” με τον Κοραή Δαμάτη, δύο παραστάσεις πάρα πολύ αγαπημένες μου. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα έργο που έχω ολοκληρώσει εδώ και ένα χρόνο το οποίο τιμήθηκε από την Ένωση Συγγραφέων Ελλάδος, το “ The van” και βρίσκομαι σε συζητήσεις για να το ανεβάσω.
Τι πραγματεύεται το “The van”;
Είναι ένα περίεργο έργο το οποίο εγώ το χαρακτηρίζω κωμικό και η βασική του ιδέα είναι πάνω στο μεσσιανισμό, όχι τόσο με την θρησκευτική του έννοια όσο με την ανάγκη που έχει ο κόσμος να βρεθεί ο Μεσσίας για να μας σώσει. Ένας άνθρωπος που θα μπει μπροστά και θα μας σώσει, θα μας λύσει όλα μας τα προβλήματα. Είτε είναι σε προσωπικό επίπεδο, είτε σε πολιτικό κ.ο.κ. Η ιστορία του έργου είναι πάρα πολύ απλή και ταυτόχρονα αστεία. Είναι δύο άνθρωποι που ζουν σε ένα Βαν, στο δρόμο και ξαφνικά ο ένας στήνει παγίδα στον άλλον για να τον ενεργοποιήσει και του λέει ότι κάποιος έρχεται να τους πάρει το βαν. Ένας πολύ ισχυρός κοινωνικά άνθρωπος είναι αυτός που του χρωστάμε το βαν και ο μόνος τρόπος για να μην γίνει αυτό είναι να βρούμε συμμάχους ώστε να παραμείνει στη κατοχή μας. Και εκεί αρχίζει μια παρεξήγηση με πολλά ευτράπελα κωμικά αλλά και σύγχρονα μηνύματα ζωής.
Κύριε Ιωαννίδη, είστε ένας άνθρωπος που ασχολείται πολύ ενεργά και με τις πολεμικές τέχνες και γενικότερα με τον αθλητισμό. Ποια είναι η φιλοσοφία σας για τις πολεμικές τέχνες;
Η φιλοσοφία μου για τις πολιτικές τέχνες είναι ότι είναι τέχνες. Έχουν δικό τους τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς, έχουν πειθαρχία, εξάσκηση όπου τα ίδια ακριβώς συναντάς και στο θέατρο. Με έναν περίεργο τρόπο το θέατρο και οι πολεμικές τέχνες έχουν πάρα πολλά κοινά. Και είχα και την τύχη να ασχοληθώ και με δύο διαφορετικές κατά μια έννοια δραστηριότητες που αγαπούσα πάρα πολύ. Το Θέατρο και τον Αθλητισμό και πιστεύω ότι το ένα με βοηθούσε πάρα πολύ στο άλλο και με βοηθάει. Έχω πολλά στοιχεία από το κομμάτι και το χαρακτήρα του ηθοποιού όταν διδάσκω πολεμικές τέχνες καθώς και όταν παίζω από το κομμάτι της πειθαρχίας και της αυτογνωσίας που μου προσδίδουν οι πολεμικές τέχνες.
Γνωρίζω ότι διδάσκετε σε μία σχολή Χορού υποκριτική. Διδάσκετε εκεί και πολεμικές τέχνες;
Συνεργάζομαι με τη σχολή “ Dance on stage” της Άννας Αθανασιάδη, μια πολύ πρωτοποριακή ιδέα. Είναι ένας χώρος στον οποίο κάποιος μπορεί να διδαχτεί χορό, μιούζικαλ, υποκριτική, φωνητική και να γυμνάσει το σώμα του είτε ως καλλιτέχνης, είτε ως αθλητής. Εκεί διδάσκω υποκριτική, εκγύμναση ηθοποιών και χορευτών.
Έχει ανταπόκριση, γιατί ακούγεται αρκετά καινοτόμο για τα Ελληνικά δεδομένα;
Έχει μεγάλη ανταπόκριση, ενδιαφέρει πολύ τον κόσμο και ιδιαίτερα τα παιδιά που θέλουν να διδαχτούν το μιούζικαλ και να μπορούν να σταθούν υποκριτικά στη σκηνή.
Κύριε Ιωαννίδη, πως αντιμετωπίσατε την κρίση που επηρέασε δραματικά και το δικό σας επάγγελμα γιατί αυτή τη στιγμή θα λέγαμε ότι δειλά δειλά η μυθοπλασία επιστρέφει και μάλιστα συμμετείχατε και σε μια πολύ επιτυχημένη σειρά την “Γυναίκα χωρίς όνομα”.
Θα έλεγα ότι η τηλεόραση ακροβατεί ακόμη, υπάρχει μια διάθεση να επιστρέψει η ελληνική μυθοπλασία όμως όλα δείχνουν πως δεν έχει σταθεροποιηθεί τίποτα ακόμη. Προβάλλουν ένα σήριαλ αλλά εάν αυτό δεν αποδώσει σε τηλεθέαση σε σύντομο χρονικό διάστημα κόβεται άμεσα. Αυτό όμως αφήνει πάλι εκτεθειμένους τους συντελεστές και για αυτό πρέπει να στηρίξουμε την προσπάθεια αυτή. Και κατά την γνώμη μου πρέπει να κάνουμε και το τηλεοπτικό προϊόν ακόμη καλύτερο.
Η αλήθεια είναι ότι οι οικονομικές απολαβές δεν έχουν επιστρέψει σε εκείνη τη χρυσή εποχή…
Δεν χρειάζεται να επιστρέψουν σε εκείνη τη χρυσή εποχή γιατί και εκείνη η εποχή παρά ήταν χρυσή αλλά η αλήθεια είναι ότι ο χρυσός ξεθώριασε πολύ. Ευτυχώς έχουν αλλάξει και οι τρόποι πληρωμής των σήριαλ. Παλαιότερα συμμετείχες και πληρωνόσουν μετά από 6 μήνες της προβολής του επεισοδίου. Τώρα έχουν μειωθεί αρκετά οι αμοιβές αλλά πληρώνεσαι σε συντομότερο χρονικό διάστημα.
Ποιες θεωρείς τις συνεργασίες που στιγμάτισαν την καριέρα σου έως σήμερα;
Όλες, είτε είναι θεατρικές, είτε τηλεοπτικές μου έχουν αφήσει σίγουρα το στίγμα τους. Η πρώτη μου συνεργασία στο θέατρο που ήταν το “Bachelor Party” το 2001, αμέσως μετά ήταν ο “Βροχοποιός” με τον Κοραή Δαμάτη και από τότε μου έχουν συμβεί πολλές ωραίες συνεργασίες και με πολύ σπουδαίους σκηνοθέτες. Να αναφερθώ στο Σπύρο Ευαγγελάτο, στο Σταμάτη Φασουλή. Είχα την τύχη να συναντηθώ και να δουλέψω με πάρα πολύ σημαντικούς ανθρώπους.
Θεωρείτε τον εαυτό σας από τους τυχερούς στο επάγγελμα σας;
Θεωρώ τον εαυτό μου από εκείνους που είχαν την διάθεση να είναι από τους τυχερούς και για αυτό τα εξέλαβα ως τύχη όλα αυτά που έχω πραγματοποιήσει έως τώρα. Γιατί μπορεί να περάσουν από μπροστά μας πολλές φορές οι ευκαιρίες και να μην τις δώσουμε καμία σημασία. Θα έλεγα ότι οι πιο σημαντικές συναισθηματικά στιγμές είναι οι παραστάσεις των δικών μου έργων. Όχι εγωιστικά, αλλά γιατί το συναίσθημα του ξεκινώ κάτι από το τίποτα, από μια κόλα χαρτί μέχρι να καταφέρεις να το στήσεις και να το δεις ολοκληρωμένο δεν περιγράφεται με λόγια. Το χάρηκα και πιστεύω ότι είναι μια ολοκληρωμένη διαδρομή.
Είστε ένας πολύ δραστήριος άνθρωπος που δεν σταματά να δημιουργεί. Τι είναι αυτό που ονειρεύεσαι και θα ήθελες να υλοποιήσεις και που ίσως φαντάζει δύσκολο ακόμη και για εσένα;
Θεωρώ τον εαυτό μου έναν άνθρωπο που θέλει να κάνει συνεχώς καινούργια πράγματα μέσα από τους τομείς που έχω επιλέξει, μου αρέσει να δημιουργούνται νέα πράγματα και να είμαι κι εγώ μέρος αυτών. Η αλήθεια είναι ότι έχω μια έντονη επιθυμία να ασχοληθώ πιο στοχευόμενα με τον κινηματογράφο και έχω σκοπό να γράψω μια ιδέα που έχω εδώ και καιρό και να μπω πιο ενεργά και σε αυτό το χώρο.
Η συμμετοχή σου στο “ Ουζερί Τσιτσάνης” του Μανούσου Μανουσάκη άφησε πολύ καλές εντυπώσεις και οι κριτικές στο πρόσωπο σου ήταν πολύ θετικές.
Ακριβώς από αυτήν τη συμμετοχή μου στο “Ουζερί Τσιτσάνης”, μια καταπληκτική δουλειά, μου έχει κεντρίσει την επιθυμία να ασχοληθώ πολύ περισσότερο με τον Κινηματογράφο από ότι πριν. Θέλω να πω ότι το να είμαι μόνο ηθοποιός του Θεάτρου με κάλυπτε και συνεχίζει να με καλύπτει, όμως θέλω να γνωρίσω και την Τέχνη του κινηματογράφου με πιο ενεργό τρόπο.
Παρακολουθήσαμε τελευταία μια περίεργη φωτογράφισή σας στα social media όπου φοράτε ένα περιλαίμιο και είστε κλεισμένος σε ένα κλουβί. Θα θέλατε να μας αποκαλύψετε το μήνυμα αυτού του project;
Είναι κάποιες φωτογραφίες που κάναμε με μια φίλη, τη Μαρία Περβολαράκη, η οποία ζει στην Αγγλία και είναι φωτογράφος και ήθελα να δείξω όλα αυτά που συμβαίνουν με τα ζώα, την κακοποίηση τους, τον εγκλεισμό τους και για αυτό κάναμε τη συγκεκριμένη φωτογράφιση. Προσπάθησα να αντικαταστήσω το ζώο με τον άνθρωπο, να μπει ο άνθρωπος εκεί που είναι το ζώο και να αλλάξουμε λίγο την εικόνα. Ίσως έχουμε εξοικειωθεί με την εικόνα του ζώου μέσα σε ένα κλουβί, οπότε όταν αντικρύσουμε έναν άνθρωπο μέσα σε αυτό μπορεί να το σκεφτούμε λίγο περισσότερο.
Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο παιδί που ξεκινάει τώρα το ταξίδι του στο καλλιτεχνικό χώρο. Τι πιστεύετε ότι θα πρέπει να προσέξει;
Καταρχάς, θα πρέπει να αγαπάει πάρα πολύ αυτό που θέλει να κάνει και να πείσει τον εαυτό του ότι χωρίς αυτό δεν υπάρχει. Αυτός είναι πια για εμένα ο λόγος για να κάνεις Θέατρο.
Θεωρείτε ότι έχετε καλές σχέσεις με τους συναδέλφους σας; Έχετε δημιουργήσει αληθινές φιλίες στο χώρο;
Έχουν γίνει πολλές συναντήσεις με πολλούς ανθρώπους μέσα στα χρόνια και η αλήθεια είναι ότι η φύση της δουλειάς εμπεριέχει την συνεχή συναναστροφή και γνωριμία με συναδέλφους. Δεν σημαίνει αυτό ότι γίνονται όλοι φίλοι σου, διατηρείς μια καλή σχέση, με ορισμένους τυπική αλλά υπάρχουν και αυτές οι σπάνιες περιπτώσεις που δένεις τόσο πολύ με κάποιους ανθρώπους που λες ότι αυτή η δουλειά έγινε για να συναντηθούμε. Έχουν υπάρξει δύο, τρείς άνθρωποι από το καλλιτεχνικό χώρο για τους οποίους πιστεύω ότι η συνεργασία μας έγινε για να βρεθούν στο δρόμο μου και να γίνουν φίλοι μου.
Η προσωπική σας ζωή δεν έχει απασχολήσει ποτέ τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Είστε παντρεμένος, έχετε παιδιά;
Όχι, δεν έχω παιδιά, δεν είμαι παντρεμένος έχω όμως έναν γάτο.
Και αυτό σαν παιδί είναι…. Ποια είναι η γνώμη σας για το γάμο; Είναι κάτι που έτυχε και δεν παντρευτήκατε ή ίσως το ότι είστε πολύ δημιουργικός και ανεξάρτητος δεν άφησε χώρο για αυτή την επιλογή;
Νομίζω ότι ο γάμος είναι σαν το Θέατρο, πρέπει να τον θες πολύ για να τον κάνεις, ή να πιστεύεις ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να παντρευτώ. Σε εμένα δεν έτυχε, είχα πάντα μακροχρόνιες σχέσεις στη ζωή μου αλλά δεν έτυχε και πράγματι δεν ξέρω γιατί δεν μου συνέβη. Ίσως δεν ήθελα πάρα πολύ να παντρευτώ.
Κλείνοντας θα θέλαμε να μάθουμε ποια ήταν η τελευταία σας θεατρική δουλειά;
Ήταν μία δουλειά που αγάπησα πάρα πολύ η “Δεσποινίς Τζούλια” σε σκηνοθεσία του Κώστα Φιλίππογλου που είχε μια πολύ ωραία διαδρομή. Ξεκίνησε από το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου είχε και την παραγωγή. Έπειτα παρουσιάστηκε στην Αθήνα στο Από Μηχανής Θέατρο του Δημήτρη Μυλωνά. Μία δουλειά που πραγματικά την λάτρεψα και που την θεωρώ σταθμό στην θεατρική μου διαδρομή.
Ευχαριστώ πάρα πολύ τον ηθοποιό Νίκο Ιωαννίδη για την όμορφη και πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μου παραχώρησε.
