Κύριε Καρύδη ήσασταν αριστούχος της Δραματικής Σχολής Αθηνών. Η πρώτη σας εμφάνιση ήταν “Το σαλιγκάρι” σε σκηνοθεσία Γιώργου Γιαννίση;
Η πρώτη πρωταγωνιστική μου εμφάνιση, ήταν με την δωδέκατη αυλαία όπου μαζί με τον Στέφανο Ληναίο, τον Βαγγέλη Γκούφα, τον Γιώργο Γιαννίση και πολλούς άλλους σημαντικούς ανθρώπους του Θεάτρου κάναμε την δωδέκατη παράσταση.Τότε, οι ηθοποιοί κάναμε έντεκα παραστάσεις το χρόνο και για αυτό τη δωδέκατη, την ονομάσαμε “ Δωδέκατη Αυλαία” γιατί πιστεύαμε στο Ελληνικό έργο, στους Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς. Έτσι ανακαλύφθηκαν και ξεχώρισαν αριστουργηματικοί έλληνες θεατρικοί συγγραφείς όπως ο Τάκης Χρυσούλης, ο Γιώργος Χριστοδούλου, ο Γιώργος Μανιώτης και πολλοί άλλοι.
Αργότερα, με την Τζούλια Αργυροπούλου, την σύζυγο μου, δημιουργήσαμε την “Ελεύθερη Αυλαία” όπου παίζαμε μόνο Ελληνικά έργα, όπως του Χρήστου Δοξαρά, του Γιώργου Αρμένη. Κάποια παίχτηκαν για πρώτη φορά, όπως “Η Επίσκεψη” του Βασίλη Ζιώγα. Ένα έργο που γράφτηκε για τέσσερις ηθοποιούς. Ένα πολύ ωραίο έργο που διαδραματίζεται σε ένα γραφείο. Είναι δύο τύποι ηλικιωμένοι που μας περιμένουν και μόλις φτάνουμε δεν μας ανοίγουν την πόρτα. Μένουμε εμείς απέξω και αρχίζουμε να μιλάμε, να εκφράζουμε την αγανάκτηση μας με έναν κωμικό τρόπο. Είχε μεγάλη επιτυχία και όπως είχε πει ο ίδιος ο συγγραφέας . “Άραγε τί είναι προτιμότερο, όταν γίνεται μια επίσκεψη; Να ανοίγουν οι πόρτες διάπλατα για τους καλεσμένους ή να μην ανοίξουν καθόλου;”
Συνεργαστήκατε στην καλλιτεχνική σας πορεία με τα ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου , Βόλου , Βέροιας συμμετέχοντας σε εξαιρετικές επιτυχίες. Πώς ήταν η συνεργασία σας με τα πολύ νέα παιδιά;
Η αλήθεια είναι ότι έχω συνεργαστεί σχεδόν με όλα τα ΔΗΠΕΘΕ, σε έργα του Ιάκωβου Καμπανέλλη, του Αντόν Τσέχωφ, του Θέμη Μουμουλίδη και πολλών σπουδαίων δραματουργών. Οι νέοι ηθοποιοί που συνεργάστηκα είχαν πάθος για την δουλειά τους. Εάν δεν είσαι ερωτευμένος με την δουλειά μας δεν μπορείς να την υπηρετήσεις. Ακόμα και τώρα, μετά από τόσα χρόνια και παρά τις τελευταίες δυσκολίες που αντιμετώπισα με την υγεία μου, βλέπω κάθε βράδυ στον ύπνο μου ότι είμαι στη σκηνή και δεν έχω μάθει τα λόγια μου! Ότι παθαίνω σεντόνι, δηλαδή ξεχνώ εντελώς τα λόγια, ότι περιμένω το κοστούμι μου και δεν έρχεται…Και το εννοώ το κάθε βράδυ. Και η ερμηνεία που δίνω εγώ, είναι ότι μου λείπει τόσο πολύ το να παίζω που το υποσυνείδητό μου εκφράζει την δυνατή μου επιθυμία. Ερωτεύτηκα το Θέατρο από την πρώτη στιγμή που το συνάντησα.
Ποιο είδος από όλα που υπηρετήσατε με τόση συνέπεια, αγάπη και φυσικά επιτυχία θα λέγατε ότι έχει μία ξεχωριστή θέση στη καρδιά σας;Διότι, ζήσατε τις ωραιότερες εποχές του Ελληνικού κινηματογράφου, του Θεάτρου αλλά ήσασταν και στα σπάργανα της τηλεόρασης …
Αγάπησα το κοινό, το καμαρίνι, τον συνάδελφο που μοιραστήκαμε το ίδιο καμαρίνι, το χειροκρότημα , την “ανάσα του κοινού” και την σιωπή του. Την χαρά της δημιουργίας.
Όταν ξεκίνησε η τηλεόραση υπήρχαν μόνο δύο κανάλια, η ΕΡΤ και η ΥΕΝΕΔ και μάλιστα όταν ξεκίνησα να συμμετέχω ήταν και ασπρόμαυρη!
Δεν θα μπορούσα να μην σας ρωτήσω πώς ήταν να έχει δουλέψει κανείς με κάποιους από τους μύθους του Ελληνικού κινηματογράφου. Γιατί το γεγονός ότι οι νέες γενιές μπορεί να μην τους έχουν δει ποτέ στο θέατρο αλλά τους λατρεύουν, τους αγαπούν και θέλουν να μαθαίνουν τα πάντα για εκείνους ,νομίζω είναι ό,τι πιο καταπληκτικό έχει συμβεί για τα ιερά τέρατα που έγραψαν ιστορία στο Ελληνικό Θέατρο.
Οι πρώτες μου συνεργασίες ήταν πραγματικά με πολύ σημαντικούς ηθοποιούς. Με την Αλίκη Βουγιουκλάκη που την θεωρώ σπουδαία, τον Ντίνο Ηλιόπουλο τον οποίο είχα και δάσκαλο στη Σχολή και τον Μίμη Φωτόπουλο, που εκτός από δάσκαλος μου υπήρξε και ο άνθρωπος που περιοδεύσαμε μαζί σε όλη την Ελλάδα.
Σαν άνθρωπος πως ήταν ο Μίμης Φωτόπουλος γιατί σαν καλλιτέχνης είναι αναμφίσβητη η σπουδαιότητά του;
Εξαιρετικός !!! Έγραφε ποίηση, ήταν συλλέκτης γραμματοσήμων και είχε πολεμήσει τους ξένους κατακτητές. Τον είχαν στείλει και εξορία στην Ελ Ντάμπα κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και μόλις γύρισε έκατσε και έγραψε τις εμπειρίες του και το 1980 το χρονικό του εκδίδεται από τις εκδόσεις “Σύγχρονη Εποχή’’. Ήταν σπουδαίος άνθρωπος και τον φωνάζαμε μαέστρο από μία ταινία που συμμετείχε και παρίστανε τον μαέστρο , την “Μπετόβεν και μπουζούκι” του σκηνοθέτη Ορέστη Λάσκου.
Ήταν κάποιοι ηθοποιοί που πρέπει να ήταν πολύ υποστηρικτικοί απέναντι στους νέους ηθοποιούς εκείνα τα χρόνια, που δεν είχαν έπαρση και εγωκεντρισμό….
Ακριβώς, δεν θα ξεχάσω τον Ντίνο Ηλιόπουλο που τον είχα τότε δάσκαλο, να ντρέπεται να μου ανακοινώσει ότι δεν είχε ρόλο να μου δώσει για την επόμενη θεατρική περίοδο. Και να μου λέει με μεγάλη δυσκολία κομπιάζοντας ότι “φέτος δεν έχω να σου δώσω ρόλο’’ και πραγματικά μου έκανε τρομερή εντύπωση το ότι ήρθε σε τόσο δύσκολη θέση. Ακόμα και όταν με σκηνοθετούσε και ενώ εγώ έπρεπε να κάθομαι κανονικά σε μία καρέκλα και να ακουμπάω με το χέρι μου το μπράτσο της πολυθρόνας δεν του ήταν αρκετό απλώς να μου το πει. Καθόταν ο ίδιος κάτω και μου έδειχνε πως φαίνεται ο τρόπος που ακολουθώ εγώ και πως ο δικός του. Με ρωτούσε ποιος τρόπος δείχνει καλύτερα και έτσι μου μετέδιδε την γνώση του. Ήταν μεγάλο σχολείο η συνύπαρξη μου μαζί του. Ένας σεμνός καλλιτέχνης που πιστεύω ότι αν έκανε καριέρα στη Γαλλία θα ήταν, ο Έλληνας Μαρσέλ Μαρσώ. Θα ήταν παγκόσμιο φαινόμενο. Χόρευε, τραγουδούσε ήταν πολυτάλαντος. Θα μπορούσε να είναι ο Έλληνας Ρόουαν Άτκινσον, ο Mr Bean. Η ερμηνεία του στην ταινία του Νίκου Κούνδουρου “ Ο Δράκος” ήταν συγκλονιστική.
Εσείς πώς ξεκινήσατε κύριε Καρύδη την ενασχόλησή σας με το Θέατρο, τι ήταν αυτό που σας έκανε να ακολουθήσετε αυτό το δρόμο;
Πριν ακόμη πάω στρατιώτης βρέθηκα στο θέατρο “ Μετροπόλιταν” στο έργο “Οδός Ονείρων” του Μάνου Χατζιδάκι όπου τραγουδούσε και η Ρένα Βλαχοπούλου. Εκεί γνώρισα όλα τα μεγάλα ονόματα του Ελληνικού Θεάτρου. Η Μάρω Κοντού που ήταν εκεί, τότε, μου είπε ότι ο Δημήτρης Χορν θέλει να συμμετέχω σε μια παράσταση που θα ανέβαζε τον χειμώνα. Εγώ όμως, θα πήγαινα φαντάρος όπου υπηρέτησα ως σμηνίτης 30 μήνες και έτσι δεν ανταποκρίθηκα στην ευκαιρία που μου δόθηκε. Όταν απολύθηκα από το στρατό έμεινα χωρίς δουλειά και επειδή έμαθα ότι ο Τάκης Χορν θα ανέβαζε τον χειμώνα ένα έργο, κατάφερα να βρω το τηλέφωνο του και τον κάλεσα από τον τηλεφωνικό θάλαμο στη πλατεία Κάνιγγος. Αμέσως αναγνώρισα τη χαρακτηριστική φωνή του και του λέω:
“Παρακαλώ, ο κύριος Χορν ;
-Ναι, ποιος είναι;
-Είμαι ένας νέος ας πούμε ηθοποιός … και κάνει μία παύση αρκετή…
-Είσαι το παιδί με τα ξανθά μαλλιά ;
Με θυμότανε αλλά δυστυχώς είχε κλείσει για τη επερχόμενη σεζόν. Μου είπε όμως να του τηλεφωνήσω την επόμενη χρονιά όπως και έκανα. Πήγα σε οvτισιόν για τον “Ριχάρδο III” αλλά δεν τα βρήκαμε στα οικονομικά και έτσι συνεργάστηκα με τον Κώστα Βουτσά σε μια άλλη παράσταση που μου είχε γίνει πρόταση.
Αναφέρεστε τώρα σε έναν άλλο αγαπημένο, τον Κώστα Βουτσά…
Όχι, μόνο αγαπημένο αλλά και αθάνατο. Άκουσα ότι θέλει να κάνει και άλλο παιδί! Με τον Κώστα έχουμε δουλέψει πολλές σεζόν μαζί και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Μιλάμε τώρα για πολλά χρόνια πίσω. Το καταπληκτικό είναι ότι ακόμη και η κόρη μου βλέπει και τώρα αυτές τις ταινίες και τις απολαμβάνει. Είναι διαχρονικές.
Το δυσάρεστο είναι ότι είχε τη τύχη να τους δει στο Θέατρο. Θα σας πω κάτι εδώ. Βλέπω ταινίες της εποχής εκείνης, οι οποίες δεν ήταν καλός κινηματογράφος. Ήταν ένα πλάνο. Ήταν υπέρογκα τα κόστη. Φανταστείτε οι Αμερικάνοι, οι Άγγλοι, οι ξένοι κινηματογραφιστές έκαναν τριπλά πλάνα. Κάθε πλάνο είναι 7 δευτερόλεπτα. Εδώ ήταν μόνο ένα με μία κάμερα. Θέλω να πω, δηλαδή, ότι παρά το ότι οι τεχνικές συνθήκες ήταν πάρα πολύ δύσκολες οι ηθοποιοί κατάφερναν με το παίξιμο τους να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού μέχρι και σήμερα. Βέβαια να σας πω εδώ ένα περιστατικό για να καταλάβετε το μέγεθος των ηθοποιών εκείνης της εποχής. Σε μία παράσταση που παίζαμε, του Αλέκου Σακελλάριου ήρθε ο ίδιος μετά από ένα μήνα να δει την παράσταση και έρχεται στα καμαρίνια να μας συγχαρεί και μας λέει “Συγχαρητήρια ανεβάσατε καινούργιο έργο!” Θέλω να πω με αυτό, ότι οι ηθοποιοί είχαν και το ταλέντο και την ελευθερία της δικής τους προσθήκης όταν το έργο το επέτρεπε. Και οι συγγραφείς είχαν εμπιστοσύνη στον ηθοποιό. Έγραφαν το ρόλο πάνω στην προσωπικότητα του. Όμως να τονίσω εδώ, ότι και σήμερα υπάρχουν αντάξια ταλέντα όπως ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης που σκηνοθέτησε τον Δημήτρη Λιγνάδη στον ‘Οιδίποδα Τύραννο” και αποθεώθηκε για την συγκλονιστική ερμηνεία του. Και σας το λέει ένας άνθρωπος που έχει παρακολουθήσει τον Μάνο Κατράκη και τον Αλέξη Μινωτή σε αρχαία τραγωδία.
Με την Έλλη Λαμπέτη είχατε συνεργαστεί;
Με την Έλλη Λαμπέτη είχαμε συναντηθεί δύο φορές. Μία στα γενέθλια του Κωνσταντίνου Καζάκου όταν ήταν δύο ετών όπου είχε έρθει και η Έλλη καθώς όπως είναι γνωστό είχε υιοθετήσει ένα παιδάκι. Και άλλη μία φορά συναντηθήκαμε σε μία ραδιοφωνική εκπομπή. Την Έλλη Λαμπέτη την λάτρευα. Πιο γυναίκα από όλες τις γυναίκες, εκείνο το περίφημο ”σε αγαπώ ”που λέει στην ταινία “Κάλπικη Λίρα” στον Τάκη Χορν έχει μείνει στην ιστορία.
Κατά την ταπεινή μου άποψη αυτές οι ταινίες έπρεπε να διδάσκονται στις Δραματικές Σχολές και να μην υποτιμώνται…
Δυστυχώς δεν μαγνητοσκοπήθηκαν οι θεατρικές παραστάσεις τους και τώρα πια νομίζω ότι έχει κατέβει λίγο ο πήχης χωρίς να θέλω να υποτιμήσω συναδέλφους. Πέρυσι, πριν αρρωστήσω, ετοιμάζαμε με την σύζυγο μου μια παράσταση το “Ρωμαίος και Ιουλιέτα ετών 80”. Είναι δύο ηθοποιοί που έχουν αποσυρθεί λόγω ηλικίας αλλά περιμένουν να χτυπήσει το τηλέφωνο να τους προτείνουν ρόλο. Και κάποια στιγμή τους γίνεται η πρόταση να ανεβάσουν αυτό το έργο. Όταν το μαθαίνει η σύζυγος στο έργο που είναι 85 λέει αποκλείεται να δεχτώ. Ο σύζυγος όμως την πείθει και στο τέλος αφού τα καταφέρνουν, τραγουδούν το “Είμαστε ακόμη ζωντανοί στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα” της Άλκηστης Πρωτοψάλτη.
Κύριε Καρύδη, δεν αναπολείτε όμως, την εποχή του παλαιού Ελληνικού κινηματογράφου;Έχουμε μια νέα γενιά πολύ ταλαντούχα όπως, η κόρη σας Σμαράγδα Καρύδη διαπρέπει και αντιπροσωπεύει επάξια. Είναι μια ήδη καταξιωμένη ηθοποιός ταλαντούχα, πανέμορφη και θα τολμήσω εδώ να πω ότι απέδειξε ότι το ταλέντο δεν σχετίζεται με το όνομα. Εάν δεν είσαι ταλαντούχος, η σκηνή όπως έλεγαν οι παλαιότεροι σε “ξερνάει” δηλαδή σε διώχνει…..
Είναι γιατί γεννήθηκε μέσα στο θέατρο. Η Σμαράγδα μου μεγάλωσε μέσα στην αγκαλιά της Αλίκης, της Τζένης, του Κώστα Βουτσά, του Καζάκου, μέσα στα καμαρίνια του Θεάτρου. Και μάλιστα μία φορά την είχε ρωτήσει ο Κώστας Βουτσάς τι θέλει να γίνει όταν θα μεγαλώσει και εκείνη του είπε ηθοποιός. Και την ρωτάει γιατί θέλεις να γίνεις ηθοποιός και εκείνη του απάντησε απνευστί “ για την μαγεία”. Ήταν δώδεκα χρονών η Σμαράγδα. Και εδώ να σας εξομολογηθώ ότι προσεύχομαι να ζήσω μέχρι τον χειμώνα να την δω που θα σκηνοθετήσει και θα πρωταγωνιστήσει στην παράσταση “Του Κουτρούλη ο Γάμος” με τον Νίκο Κουρή. Να τονίσω εδώ ότι η Σμαράγδα ουσιαστικά μας στηρίζει οικονομικά. Είμαι πολύ περήφανος για την κόρη μου, γιατί εκτός από ένα ξεχωριστό ταλέντο, είναι ένας εκπληκτικός άνθρωπος. Μόλις με κοίταξε με τα μικρά ματάκια της έλιωσα όπως λιώνω και τώρα όταν μου λέει “Μπαμπάκα σε αγαπάω”.
Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο παιδί που ξεκινάει τώρα το ταξίδι του με μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα και ελπίδες στο δύσκολο αλλά πάντοτε μαγευτικό καλλιτεχνικό χώρο;
Να έχει πάντα την βαλίτσα του μαζί του και να είναι ερωτευμένος όσο ήταν ο Ρωμαίος με την Ιουλιέτα του. Η Ιουλιέτα είναι το Θέατρο και ο Ρωμαίος είναι ο κύριος με τη βαλίτσα. Και το αντίστροφο. Η Ιουλιέτα που ερωτεύτηκε τον Ρωμαίο και έφτασαν έως τον θάνατο. Να πεθαίνουν και να ανασταίνονται μέσα από άλλα κορμιά, άλλους ρόλους. Σε ένα από τα τελευταία έργα που έπαιξα ήταν το “Πηνελόπη Δέλτα” όπου είχα ενσαρκώσει τον Εμμανουήλ Μπενάκη. Στο “Κύκνειο Άσμα” που το θεώρησα και λίγο προφητικό, πήρα πάρα πολύ ωραίες κριτικές και ήμουν πολύ χαρούμενος.
Είστε ένας καλλιτέχνης που θα έπρεπε να διδάσκετε σε δραματικές Σχολές…
Το έπραξα στο παρελθόν αλλά επειδή ήμουν πολύ ειλικρινής και όταν έβλεπα ένα νέο παιδί γεμάτο όνειρα να μην κάνει για το χώρο, του το έλεγα με έναν όμορφο τρόπο, προτίμησα να διακόψω την συνεργασία μου. Ένιωθα άσχημα να ανακόπτω τα όνειρα ενός παιδιού αλλά δεν ήθελα και να του δίνω φρούδες ελπίδες. Άλλωστε ο ηθοποιός δεν είναι απλώς ότι ποιεί ήθος. Πλάθει έναν χαρακτήρα, μπορεί να είσαι ο χειρότερος χαρακτήρας και να πρέπει να ερμηνεύσεις έναν καλοσυνάτο άνθρωπο. Η ερμηνεία είναι δύσκολη υπόθεση….Παλαιά ο ηθοποιός λεγόταν αποκριτής γιατί απλώς απαντούσε, αργότερα ονομάστηκε υποκριτής γιατί υποκρινόταν. Τον 19ο αιώνα καθιερώθηκε ο χαρακτηρισμός ηθοποιός.
Ποια είναι η ωραιότερη κριτική που έχετε να θυμάστε και από ποιον;
Έχω πάρει ωραίες κριτικές καθ΄ όλη τη διάρκεια της καριέρας μου. Αυτή που εκτιμώ και δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι όταν έπαιζα έναν ναζί στον “Άγνωστο Πόλεμο” στην τηλεόραση. Πήγα μια ημέρα στην Λαϊκή και καθώς ψώνιζα από έναν πάγκο, βλέπω μια γριούλα να προσπαθεί να με δει, μετά να κρύβεται πίσω από μία τέντα, μετά να με ξανακοιτάει και εκεί που παίρνω την σακούλα και πάω να φύγω, ξεπροβάλλει μπροστά μου και μου κάνει “Να” και μου απλώνει μια μούντζα και μου πατάει και μια φωνή “Προδότη, Φασίστα”… Η ωραιότερη κριτική που πήρα ποτέ. Την είχα πείσει εντελώς για το ρόλο τον οποίο υποδυόμουν.
Φέτος θα σας δούμε στη θρυλική σειρά “Λόγω Τιμής” της Μιρέλλας Παπαοικονόμου όπου θα κρατάτε τον ίδιο ρόλο που είχατε πριν είκοσι χρόνια…
Νιώθω πάρα πολύ όμορφα που επιστρέφω με έναν μικρό ρόλο, σε αυτή τη σπουδαία δουλειά. Μετά την περιπέτεια της υγείας μου, είναι μεγάλη η συγκίνηση και η χαρά μου που θα ξανασυνεργαστώ με τόσα ταλαντούχα νέα παιδιά. Θα τολμούσα να πω ότι όταν μου έγινε αυτή η πρόταση, με ανέστησε κυριολεκτικά. Γιατί όπως σας είπα, βλέπω κάθε βράδυ πως είμαι επάνω στη σκηνή. Νομίζω ότι αυτό το πάθος μου θα φύγει μαζί με εμένα. Και εννοώ, για να μην παραξηγηθώ, τη λατρεία που έχω για το θέατρο. Αδημονώ να παραστώ φέτος στην πρώτη σκηνοθετική δουλειά της Σμαράγδας μου, που θα ξεκινήσει στις 23 Οκτωβρίου. Στο Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου “Του κουτρούλη ο γάμος”. Να είσαστε όλοι εκεί.
Σας ευχαριστούμε για το όμορφο ταξίδι στα παλια και φυσικά θα είμαστε στη παράσταση ”Του κουτρούλη ο γάμος”
