Πριν πολλά χρόνια, παιδί 6-7 ετών ζούσα στην Αθήνα μαζί με τους γονείς μου, τη λατρεμένη μου γιαγιά και τις δύο αδελφές μου. Είχα μεγάλη διαφορά με τις αδελφές μου 10 και 12 χρόνια και για αυτό πολλές φορές ένοιωθα σαν μητέρα τους. Άλλωστε, η μητέρα μου εργαζόταν και έτσι τις μεγαλώναμε με τη γιαγιά μου. Οι γονείς μου, μας είχαν μάθει τις αξίες της ζωής, πως να συμπεριφερόμαστε και κυρίως να μην κάνουμε οτιδήποτε στους άλλους που δεν θέλαμε να μας κάνουν. Μας είχαν μάθει να μη χαλάμε τα παιχνίδια μας με σκοπό, όταν τα βαριόμασταν να τα δίναμε σε κάποιο ίδρυμα. Υπήρχε λοιπόν ένα ίδρυμα, πολύ κοντά στο σπίτι μας όπου ζούσαν μικρά παιδιά που δεν είχαν έναν από τους δυο γονείς ή δεν είχαν καθόλου γονείς. Έτσι μαζί με τους γονείς μου στις γιορτές πηγαίναμε εκεί τα παιχνίδια μας.
Με τα μάτια ενός παιδιού, που μπορεί να μην έχει ότι ζητήσει αλλά έχει και τους δύο γονείς του, ζει στη θαλπωρή του σπιτιού του, υπάρχει η ενεργή παρουσία της γιαγιάς, έβλεπα αυτά τα παιδιά στο ίδρυμα και με έκαναν να θέλω να τα προστατεύω, πολλές φορές δεν ήθελα να τα αποχωριστώ και άλλες φορές… Υπήρχαν φορές, όπου έβλεπα γυναίκες, μάλλον ήταν μητέρες που τα είχαν αφήσει στο ίδρυμα για τους δικούς τους λόγους και τις περιεργαζόμουν. Ένοιωθα πως έρχονταν για τυπικούς λόγους και όχι από πραγματικό ενδιαφέρον. Μπορεί να είχα λάθος, αλλά όπως είπα με τα μάτια και τη συναισθηματική φόρτιση ενός παιδιού, αυτό αφουγκραζόμουν.
Τότε, ήταν που μέσα μου πήρα μια σημαντική απόφαση. Μια απόφαση που στοίχειωσε πολλά χρόνια της ζωής μου. ΕΓΩ, ότι και αν γίνει στη ζωή μου, ακόμη και αν αποκτήσω δικά μου παιδιά, θα υιοθετήσω παιδί. Ήθελα να δώσω χαρά, αγάπη και φροντίδα σε παιδιά που το έχουν ανάγκη. Έτσι ένοιωθα. Ήταν πολλές οι φορές που επισκέφτηκα αυτό το ίδρυμα μεγαλώνοντας και πάντα η επιθυμία μου να αποκτήσω παιδιά μέσω υιοθεσίας μεγάλωνε. Ήθελα να μοιραστώ μαζί τους την αίσθηση της απόρριψης, τις σκέψεις τους, τους φόβους τους.
Η αλήθεια ήταν, ότι πολλές φορές ένοιωθα και έδειχνα μεγαλύτερη από την ηλικία μου και όλοι έλεγαν ότι οι σκέψεις μου και οι πράξεις μου έδειχναν μεγάλη ωριμότητα. Όσο μεγάλωνα τα συναισθήματα μου για αυτά τα παιδιά ήταν πολύ έντονα.
Τα χρόνια πέρασαν, αλλά μέσα στο μυαλό μου υπήρχε η ίδια φλόγα, τα ίδια συναισθήματα. Ήθελα πολύ να γίνω μητέρα, αλλά κάθε φορά κάτι συνέβαινε και δεν μπορούσα να μείνω έγκυος. Τοξόπλασμα, ο θάνατος της πολυαγαπημένης μου γιαγιάς, άγχος, πολύ άγχος όλα συντέλεσαν να μη μπορώ να μείνω έγκυος.
Η αγάπη μου για τα παιδιά και η ανάγκη μου να προσφέρω ό,τι αποθέματα είχα μέσα μου, με οδήγησε να φιλοξενώ εθελοντικά μέσω του Ερυθρού Σταυρού παιδιά από την Σερβία μετά το πόλεμο. Αυτό κράτησε 10 χρόνια. Παράλληλα, προσπαθούσα να μείνω έγκυος.
Η επιθυμία μου, όμως να αποκτήσω παιδιά ήταν μεγάλη, δυστυχώς όμως, ο σύντροφος μου δεν ήθελε να υιοθετήσουμε αλλά προτιμούσε να δοκιμάσουμε με εξωσωματική. Επισκέφτηκα αρκετούς γιατρούς, ακολούθησα συγκεκριμένα πρωτοκόλλα, έκανα ενέσεις αλλά μάταια. Αυτό που μου έχει μείνει όλα αυτά τα χρόνια που προσπαθούσα να μείνω έγκυος με εξωσωματική, δεν είναι οι ενέσεις που έκανα καθημερινά στη κοιλιά μου αλλά η αναμονή αν έχει πετύχει η εξωσωματική ή όχι. Έπιανα τη κοιλιά μου και παρακαλούσα να πετύχει η εξωσωματική. Κάθε φορά περίμενα με αγωνία να βγουν οι εξετάσεις. Με σκότωνε η κάθε μέρα που περνούσε. Και όταν το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό, έπεφτα στα πατώματα. Έκλαιγα, ένοιωθα άχρηστη, κλεινόμουν στον εαυτό μου, μου έφταιγαν όλοι και όλα αλλά κυρίως ο εαυτός μου. Έφτασα στα όρια της κατάθλιψης. Δεν είχα όρεξη να βγω έξω, να δω φίλους, να μιλήσω. Έβλεπα στον εαυτό μου το μόνο φταίχτη.
Ο σύντροφός μου, βλέποντας με να βιώνω τόσο άσχημες καταστάσεις δέχτηκε να προχωρήσουμε στην υιοθεσία. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη! Η επιθυμία μου ήταν ζήτημα χρόνου να γίνει πραγματικότητα! Ήξερα ότι απαιτούνται χρονοβόρες διαδικασίες, ψυχολογικά αποθέματα αλλά δεν με ένοιαζε. Σημασία ήταν ότι είχε αποφασιστεί η πολυπόθητη υιοθεσία. Επιτέλους, άρχισα να ονειρεύομαι, να ελπίζω. Σκεπτόμουν ότι τελικά το σύμπαν συνωμοτούσε με ένα σκοπό, να δώσω όλη μου την αγάπη, όλη μου τη φροντίδα σε παιδιά άγνωστα που τόσο πολύ έχουν βιώσει την απόρριψη στη ζωή τους, που τους λείπει η αγάπη και η αίσθηση να έχουν τη δική τους οικογένεια.
Άρχισα να διαβάζω βιβλία για υιοθετημένα παιδιά. Μοιράστηκα τη χαρά μου και με φίλες. Άλλες χάρηκαν με τη χαρά μου, μερικές εξέφρασαν τις επιφυλάξεις τους. <<Δεν ξέρεις τι βιώματα είχαν οι γονείς τους, τι μπορεί να βγάλουν μεγαλώνοντας >> Δεν με ένοιαζε. Ένοιωθα ότι με την αγάπη μου και τη φροντίδα μου όλα τα βουνά και τα εμπόδια θα μπορούσα να τα ξεπεράσω.
Επισκέφτηκα δημόσια ιδρύματα, παρακολούθησα ενημερωτικές συνεδρίες και μετά από αρκετές διαδικασίες και χρόνια απέκτησα τη πρώτη μου κόρη. Ότι και να πω είναι λίγο. Τα συναισθήματα ανάμεικτα, η ζωή μου άλλαξε. Ο κόσμος μου ήταν το χαμόγελο της, η ζωή μου, η αναπνοή μου, η ύπαρξη μου όλη βρισκόταν στην αγκαλιά μου.
Μετά από πέντε χρόνια ήρθε στη ζωή μου η δεύτερη κόρη μου και πάλι με υιοθεσία και έτσι ολοκληρώθηκε το θείο δώρο που μου χαρίστηκε.
Τις κοιτάζω και νοιώθω τόσο όμορφα.Έχω δυο υγιή παιδιά, που είναι η ζωή μου όλη.
Δεν αρνούμαι ότι πέρασα πολλές δυσκολίες. Σύμφωνα με τους κοινωνικούς λειτουργούς έπρεπε να μάθουν για την υιοθεσία τους αρκετά νωρίς, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν πολλές απορίες ή να μου λένε λόγια πικρά όταν μαλώναμε ότι δεν είσαι η μαμά μας και δεν έχεις κανένα δικαίωμα η καλυτερα να μας άφηνες στο ιδρυμα από όπου μας πήρες. Ευτυχώς, είχα ενημερωθεί από τους κοινωνικούς λειτουργούς για το πώς να αντιμετωπίζω τυχόν ερωτήσεις ή ξεσπάσματα.
Σκεφτόμουν, ότι παιδιά που τα έχεις γεννήσει και καθώς μεγαλώνουν σε φτάνουν πολλές φορές στα όριά σου πόσο μάλλον τα παιδιά που έχουν βιώσει την απόρριψη σε τόσο μικρή ηλικία. Πολλές φορές λύγισα, έκλαψα αλλά αν γυρίσω πίσω το χρόνο δεν θα άλλαζα τίποτε.
Δεν λέω ότι ήταν εύκολα όλα αυτά τα χρόνια γιατί εργαζόμουν παράλληλα. Μπορεί να μην είμαι η γυναίκα που τις γέννησε αλλά ήμουν και θα είμαι κοντά τους σε ότι και να κάνουν. Βρισκόμουν πάνω από το προσκεφάλι τους όταν αρρώσταιναν, ήμουν δίπλα τους όταν χρειάζονταν βοήθεια στα μαθήματα τους, έτοιμη να δώσω συμβουλές στα πρώτα σκιρτήματα… Υπήρξαν πολλές φορές που νόμιζα ότι ήμουν η χειρότερη μητέρα στο κόσμο, ότι τίποτε δεν κάνω καλά αλλά τελικά όπως αναφέρει η Stephanie Precourt <<υπάρχουν τόσες πολλές φορές που θα αισθάνεσαι σαν να έχεις αποτύχει, αλλά στα μάτια, στην καρδιά και στο μυαλό του παιδιού είσαι μια Super Μαμά.>>
Και το ξέρουν τα παιδιά μου πολύ καλά ότι αν μπορούσα, ναι, θα υιοθετούσα και άλλο παιδί.
Γιατί;
Γιατί αυτό που με ευχαριστεί στη ζωή μου είναι να προσφέρω. Να προσφέρω ότι έχω και ότι μπορώ. Και τουλάχιστον συναισθηματικά νοιώθω ότι είχα και έχω πολλά να προσφέρω. Κάποια στιγμή, η ψυχολόγος μου, μου είπε ότι θέλεις να δώσεις στα παιδιά σου ότι δεν πήρες από τους δικούς σου γονείς. Ναι, μπορεί να είναι και αυτό. Κατανοώ τις γυναίκες που δεν μπορούν να νοιώσουν ότι θέλουν να μοιραστούν με ένα παιδί τόσα συναισθήματα και τόσες ευθύνες. Δεν είμαστε όλες οι γυναίκες γεννημένες να γίνουμε μητέρες.
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω όσο και αν έχω προσπαθήσει είναι τις γυναίκες που κακοποιούν, παρατάνε τα παιδιά τους. Είναι ασύλληπτο για μένα. Ειλικρινά.
Για μένα
ΗΜητρότητα είναι η επιλογή που κάνεις κάθε μέρα, να βάζεις την ευτυχία και την ευημερία κάποιου άλλου πάνω από τη δική σου, να διδάσκεις τα δύσκολα μαθήματα, να κάνεις το σωστό ακόμα κι αν δεν είσαι σίγουρη ποιο είναι το σωστό… και να συγχωρείς τον εαυτό σου, ξανά και ξανά, που τα κάνεις όλα λάθος.(Donna Ball)
Με αγάπη
Στις κόρες μου
