Τα τελευταία χρόνια συναντάς όλο και περισσότερα διαγνωστικά κέντρα μαθησιακών δυσκολιών και λέξεις όπως δυσλεξία, δυσαριθμησία, δυσγραφία αλλά και λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, παιγνιοθεραπεία έχουν εμπλουτίσει το λεξιλόγιο σου.
Παρακολουθείς το παιδί σου να μεγαλώνει και να αναπτύσσεται αλλά υπάρχουν κάποια <<σημάδια> που σε κάνουν να αναρωτιέσαι μήπως κάτι δεν πάει καλά με το αγγελούδι σου. Τι πρέπει να κάνεις, που να απευθυνθείς, ποιον να εμπιστευτείς;
Η Μαρία, μητέρα ενός κοριτσιού 10 ετών, περιγράφει πως αντιλήφθηκε τη μαθησιακή διαταραχή της κόρης της.
<<Κάπου στη Β Δημοτικού και ενώ έβλεπα ότι είχα να κάνω με ένα παιδί που δεν καθόταν δευτερόλεπτο, δεν σταματούσε να μιλάει, παρότι άργησε να μιλήσει, αντιδρούσε σε οποιαδήποτε μορφής εξουσία, διαπίστωσα ότι δυσκολευόταν πολύ να συγκεντρωθεί και να μελετήσει τα μαθήματά της. Η δασκάλα της στο σχολείο μου έλεγε ότι δεν κάθεται εύκολα για πολλή ώρα στη καρέκλα, ότι πεταγόταν να μιλήσει και ότι είχε προκλητική συμπεριφορά.
Οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν, όταν αφού μίλησα με τη παιδίατρό της, έκανε ένα τεστ το WISC III για παιδιά ηλικίας 6 – 16 ετών. Η διάγνωση; Υπερκινητικότητα, Διάσπαση προσοχής, βραχεία μνήμη και προκλητική εναντιωματική συμπεριφορά. Οι οδηγίες σαφείς, έπρεπε να τη παρακολουθήσουν σε κέντρο μαθησιακών δυσκολιών, να έχει παράλληλη στήριξη στο σχολείο. Για πόσο διάστημα; Δύσκολο να προσδιοριστεί. Τώρα στη Ε Δημοτικού και εφόσον πλαισιώθηκε άμεσα από ειδικούς, έχει παρουσιάσει μεγάλη βελτίωση. Παράλληλα έκανα αίτηση και στο ΚΕ.Δ.Υ . (νυν Κ.Ε.Σ.Υ) που αποτελεί έναν από τους δημόσιους φορείς αξιολόγησης παιδιών. Τρία χρόνια τώρα, ακόμη περιμένω να γίνει η αξιολόγηση!
Σε όλο αυτό το διάστημα, αυτό που παρατήρησα είναι ότι υπάρχει μια μερίδα γονιών που υποψιασμένοι από τις αντιδράσεις του παιδιού τους, έδρασαν άμεσα, αποδέχτηκαν τις τυχόν μαθησιακές δυσκολίες που έχει το παιδί τους και το εμπιστεύτηκαν στους ειδικούς, με βάση πάντα και το οικονομικό υπόβαθρο και την συμμετοχή του δημόσιου ασφαλιστικού φορέα.
Υπάρχει όμως,νομίζω, μικρή μερίδα γονιών που δεν θέλουν να πιστέψουν ότι το παιδί τους παρουσιάζει κάποια μορφής μαθησιακή δυσκολία και ελπίζουν ότι μόνο με τη δική τους βοήθεια, το παιδί θα βελτιωθεί. Πιστεύουν ότι η οποιαδήποτε διαφοροποίηση του παιδιού παρεξηγείται από τη μία πλευρά αλλά και από την άλλη ότι έχει δημιουργηθεί στην αγορά μια βιομηχανία μαθησιακών δυσκολιών με πολλές ειδικότητες και θεραπείες, οπότε η όλη ιστορία εμπεριέχει και εκμετάλλευση.
Η γνώμη μου είναι ότι δεν πρέπει εμάς τους γονείς να μας πιάνει πανικός. Πρέπει να παρατηρούμε το παιδί μας καθώς μεγαλώνει και να μην αψηφούμε τα σημάδια. Άλλωστε όσο πιο νωρίς γίνει η διάγνωση τόσο περισσότερο θα βοηθήσουμε το παιδί που είναι και το τελικό ζητούμενο.>>
Ζητήσαμε εκτός από τη πλευρά των γονιών την άποψη και μιας ειδικού ώστε το myworldis you.gr να βοηθήσει όσο περισσότερο μπορεί τους γονείς.
Φιλοξενούμε τη Κα Σταυρούλα Γιαννακοπούλου Ψυχολόγος, Ειδικευόμενη Υπαρξιακή Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια ,η οποία θα μας μιλήσει για την
Πρόληψη και πρώιμη διάγνωση
<<Τα τελευταία χρόνια, συχνά πολλοί γονείς ανησυχούν για την ανάπτυξη των παιδιών τους, αν δηλαδή συμβαδίζουν με τα αναπτυξιακά στάδια κάθε ηλικίας. «Γιατί το παιδί μου δεν μιλάει ακόμα ενώ έχει φτάσει στα 2 έτη», «γιατί δεν μπορεί να κάνει ποδήλατο χωρίς βοηθητικές και δυσκολεύεται στην ισορροπία και στο σκαρφάλωμα», «γιατί δεν είναι υπάκουο σε αυτά που του ζητάω» κι άλλες πολλές ερωτήσεις καταφθάνουν στους ειδικούς, συχνά σαν ιστορικό αφού έχει περάσει κάμποσος καιρός και οι δυσκολίες δεν ξεπερνιούνται αλλά εντείνονται κατά την σχολική ηλικία.
Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάποια βασικά θέματα:
Κάθε παιδί έχει τον δικό του ρυθμό ανάπτυξης και οφείλουμε να το σεβαστούμε. Να του δώσουμε τον χρόνο που χρειάζεται για να καταφέρει κάποιο επίτευγμα. Αλλά όχι μόνο τον χρόνο αλλά και τα ερεθίσματα. Πως μπορούμε να ανησυχήσουμε για ένα παιδί που δεν μιλάει αν δεν έρχεται σε επαφή και δεν επικοινωνεί με άλλα συνομήλικα παιδιά της ηλικίας του? Δεν είναι όλα τα παιδιά ρήτορες.
Οφείλουμε να διακρίνουμε την συμβολή των γονέων στην επιτυχία ή όχι σε κάποιο κατόρθωμα. Για παράδειγμα …Αν δεν επιτρέπω να σκαρφαλώνει πως θα μπορεί να γίνει καλύτερο στο σκαρφάλωμα. Αν δεν εμπιστεύομαι ότι θα πέσει αλλά θα ξανασηκωθεί, πως θα το ενισχύσω να βγάλει τις βοηθητικές με τον δικό μου φόβο ως γονιός μήπως πέσει. Λαμβάνοντας τα μέτρα ασφαλείας (κράνος, επιγονατίδες κα.…), μειώνω τις πιθανότητες κάποιου σοβαρού ατυχήματος και δημιουργώ ένα κλίμα εμπιστοσύνης και προς το παιδί αλλά και το ίδιο το παιδί προς τον εαυτό του.
Υπάρχουν σαφώς και οι περιπτώσεις που τα παιδιά πραγματικά δυσκολεύονται ή αποκλίνουν από τα αναπτυξιακά ορόσημα. Σε αυτήν την περίπτωση, χρειάζεται να έχουν οι γονείς τα μάτια ανοιχτά και να είναι σε εγρήγορση ώστε αφού έχουν αποκλείσει τυχόν καταστολή από μέρους τους ή έχουν δώσει έναν απαραίτητο χρόνο στο παιδί να απευθυνθούν σε κάποιον ειδικό (συνήθως αναπτυξιολόγο).
«Μα εμείς δεν ξέρουμε τι μπορεί να κάνει ένα παιδί και τι όχι σε κάθε ηλικία» , εύλογα σκέφτονται οι γονείς.
Παιδίατρος
Ο πρώτος άνθρωπος που οφείλουν να εμπιστεύονται καθώς γνωρίζει το παιδί από τις πρώτες κιόλας ημέρες της ύπαρξης του είναι ο παιδίατρος. Είναι ο άνθρωπος που έχει γνώση και των αναπτυξιακών ορόσημων αλλά επιπλέον γνωρίζει κατά ένα μέρος και τους γονείς. Είναι σε θέση να καταλάβει αν είναι υπερπροστατευτικοί, απαιτητικοί με υψηλές προσδοκίες ή αντιθέτως χαλαροί, και σε συνδυασμό με την εικόνα του παιδιού δύναται να αντιληφθεί ή όχι την ύπαρξη πιθανού ελλείμματος. Είναι εκείνος που θα ενισχύσει τους γονείς ή όχι να παρατηρήσουν τις δεξιότητες και τη συμπεριφορά του παιδιού καθημερινά καθώς εκείνος με την απλή επίσκεψη δύσκολα θα έχει μια ξεκάθαρη εικόνα. Συνεπώς μια καλή επικοινωνία και εμπιστοσύνη σίγουρα καθησυχάζει ή προϊδεάζει την ανησυχία για κάποιο θέμα που έχει παρατηρηθεί.
Εκπαιδευτικοί
Ένας δεύτερος άνθρωπος που σχετίζεται με τους γονείς είναι σαφώς ο εκπαιδευτικός. Απ’ τον παιδικό σταθμό ήδη η συμπεριφορά του παιδιού μπορεί να μας δώσει πολύτιμες πληροφορίες καθώς η αλληλεπίδραση είναι πλούσια και το ελεύθερο παιχνίδι εποικοδομητικό. «Παίζει καλά με τα άλλα παιδιά;», «ακολουθεί τις οδηγίες και τους κανόνες;», «συμμορφώνεται γρήγορα ή επαναστατεί;», είναι κάποιες ερωτήσεις προς τους εκπαιδευτικούς, αν πρώτα οι ίδιοι δεν έχουν παραπονεθεί για το παιδί. Το μόνο που χρειάζεται είναι να βγάλουμε το φίλτρο της μαμάς κουκουβάγιας και να εμπιστευτούμε την δασκάλα στις πληροφορίες που μας δίνει, παρατηρώντας το και μαζί όταν βγαίνουμε σε κάποια παιδική χαρά. Συμβαίνει μπροστά μου ή μόνο στο σχολείο? Οφείλω να το διερευνήσω. Να αφουγκραστώ το παιδί και να αποδεχτώ τα λεγόμενα της δασκάλας χωρίς να βάζω φίλτρα συμπάθειας ή αντιπάθειας προς εκείνη. Να διαπιστώσω τυχόν κάποια υπερβολή της ή κάποιο σημάδι που ως γονέας δεν έχω προσέξει.
Η συνεργασία γονέων- εκπαιδευτικών κρίνεται απαραίτητη, γιατί λειτουργεί σαν μια ομάδα, σαν ένα πλέγμα ασφαλείας για την εξέλιξη του παιδιού. Είναι αυτό το στάδιο της προσχολικής ηλικίας μέχρι και το νηπιαγωγείο που δίνονται πολλά ερεθίσματα, γίνεται αυτόματα σύγκριση με άλλα παιδιά της ηλικίας και οι γονείς έρχονται να συμβαδίσουν με τη στάση της δασκάλας και των άλλων γονέων που τα παιδιά τους είναι φίλοι. Πολλές οι σκέψεις τους.
Αρκεί να μην εφησυχαζόμαστε. Αρκεί να είμαστε ανοιχτοί στις πληροφορίες να τις αξιοποιήσουμε όχι με υπερβολή για να τρέχουμε το παιδί σε ειδικούς, αλλά ούτε και με την συνήθη στάση που απλά περιμένουμε το χρόνο να καλύψει το παιδί τα ελλείμματα, χωρίς να προσφέρουμε ερεθίσματα καθημερινά. Είμαστε δίπλα του να το αποδεχόμαστε, να το παρατηρούμε, να θέτουμε όρια που δημιουργούν ασφάλεια και να καλλιεργούμε εμπιστοσύνη ώστε να μεταβολίζεται από το παιδί ως αυτοεκτίμηση.
Εφόσον μια δυσκολία του εντείνεται ή δεν αποκαθίσταται τότε σαφώς πρέπει να απευθύνονται στον ειδικό για περαιτέρω καθοδήγηση και πρώιμη παρέμβαση>>
Τι λες, σε βοήθησα με κάποιο τρόπο; Εσύ τι έκανες όταν το παιδί σου διαγνώστηκε με κάποια μαθησιακή δυσκολία; Πως το αντιμετώπισες;
Μη διστάσεις να γράψεις τα σχόλια σου. Ίσως βοηθήσεις κάποια μαμά που βρίσκεται σε αδιέξοδο και δεν ξέρει τι να κάνει και ποιον να εμπιστευτεί.
