Είστε ένας πολυτάλαντος καλλιτέχνης γιατί έχετε ασχοληθεί με μεγάλη επιτυχία με όλες τις μορφές της τέχνης, το τραγούδι, το θέατρο, την συγγραφή κειμένων και πολλά ακόμη…
Ναι, πράγματι είμαι μια πολυδιάστατη προσωπικότητα και για να μην παρεξηγηθώ δεν το λέω με έπαρση, απλώς πιστεύω ότι οι άνθρωποι είμαστε γεννημένοι για να είμαστε πολυδιάστατοι. Εμένα η ζωή με ευνόησε γιατί έκανα μεγάλο αγώνα για να ισορροπήσω ανάμεσα στη ζωή και τη γνώση και σπούδασα τρεις τέχνες.
Σπούδασα την υποκριτική, μέσα από την όπερα, στην ίσως καλύτερη Σχολή στο Μονάχο, όπου και διδάσκω, σπούδασα μουσική από πολύ νεαρή ηλικία και τέλος αποφοίτησα και από την Αρχιτεκτονική. Ισορροπώ στη ζωή μου μέσα από αυτές τις τρεις διαστάσεις με πολύ αγάπη για τον άνθρωπο, για την ισότητα και την ισονομία.
Για αυτό και μπορώ να αποδεχτώ το χαρακτηρισμό που μου αποδώσατε, όχι γιατί τα κάνω όλα καλά, αλλά γιατί οι άνθρωποι, όπως προείπα, είμαστε πολυδιάστατα όντα και η ζωή δεν μας επιτρέπει την ιδιότητα αυτή. Για αυτό και συχνά μπαίνουμε σε μία διαδικασία μιζέριας και ατομικότητας που δεν εμπεριέχει καθόλου την έννοια της μοναδικότητας.
Πότε ξεκινήσατε την ενασχόλησή σας με την μουσική, σε ποια ηλικία;
Από πολύ μικρή ηλικία, στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στην οδό Αχαρνών.Υπήρχε εκεί, ένας εξαιρετικός ψάλτης που με έβαλε στο ψαλτήρι από την ηλικία των πέντε ετών. Διάβαζα τις νότες της βυζαντινής μουσικής και παράλληλα διάβαζα το αλφαβητάρι του σχολείου.
Στην ηλικία των δεκαπέντε ετών κατά τη διάρκεια της Χούντας το 1972, έκανα το πρώτο μου δίσκο ο οποίος απαγορεύτηκε και κυκλοφορούσε παράνομα χέρι με χέρι. Απαγορεύτηκε, επειδή χρησιμοποίησα ένα εκκλησιαστικό τροπάριο, επηρεασμένος από όλα αυτά που μου συνέβησαν στους ναούς, το “Σώσον Κύριε τον λαό σου”. Εγώ το χρησιμοποιούσα για να τονίσω την ανάγκη να σωθούμε από αυτά τα δεινά που η Ελλάδα περνούσε εκείνη την εποχή και κυρίως οι άνθρωποι της.
Από το 1972 έως σήμερα έχω δημιουργήσει πάρα πολλά. Έχω κυκλοφορήσει περί τα 100 cds που δεν απαρτίζονται μόνο από τραγούδια αλλά και από soundtrack για ταινίες, μουσική για παιδικές παραστάσεις, οργανικές μουσικές. Αυτή τη στιγμή ετοιμάζω το πρώτο μου δίσκο στην Αμερική ο οποίος πιστεύω ότι θα είναι έτοιμος να κυκλοφορήσει σε λιγότερο από ένα χρόνο. Εξαρτάται από εμάς πότε θα την ολοκληρώσουμε, γιατί ξέρετε, είναι επώδυνη δουλειά να σκέφτεσαι, να γράφεις μόνο με μουσική και να καταλαβαίνει ο άλλος το περιεχόμενο της σκέψης σου.
Έχω παίξει πρωταγωνιστώντας σε τουλάχιστον σαράντα θεατρικές παραστάσεις και άλλες είκοσι συμμετέχοντας σαν ηθοποιός. Έχω δημιουργήσει το “Σούσουρο” ένα μουσικό καφενείο με τον Νικόλα τον Άσιμο .
Μεγαλώσατε με δύο γονείς κωφάλαλους και αυτό νομίζω σας έδωσε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το έναυσμα για να είστε εσείς τόσο επικοινωνιακός και πάνω από όλα ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος. Θεωρείτε ότι είχατε δύσκολα παιδικά χρόνια, τι γεύση σας άφησε αυτή η εμπειρία ζωής;
Ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, καθόλου μίζερα γεμάτα γιορτές, έρωτες, γαστρονομικές ιδέες και συνθέσεις. Η μητέρα μου, μία εξαιρετική γυναίκα. Ο πατέρας μου, ένας τεχνίτης της οικοδομής, πολυπράγμων.
Πήρα πάρα πολλά από τις σιωπές τους αλλά κυρίως από την μορφή της επικοινωνίας τους. Θα έλεγα με σιγουριά ότι με βοήθησαν να αντιληφθώ την ζωή καλύτερα και όσο και αν σας ακουστεί οξύμωρο “με βοήθησαν να μεγαλώσω μικρός”. Με οχύρωσαν απέναντι σε μία αδηφάγα κοινωνία και ένα ψεύτικο κράτος, ύπουλο που εκμεταλλεύεται ακόμη και την αναπηρία του ατόμου για να μπορέσει να ισορροπήσει τις συλλογικές αδηφάγες του κυριαρχίες.
Είμαι ένα άτομο που δεν πιστεύω στο νόμο και κυρίως το Ελληνικό Σύνταγμα το οποίο κατά την γνώμη μου δημιουργήθηκε για να υπερασπιστεί το κράτος από το πολίτη. Ενώ Δημοκρατία είναι να υπερασπίζεσαι τον πολίτη έναντι του κράτους.
Επειδή συμβαίνει να είμαι μία μητέρα δύο παιδιών με υψηλά λειτουργικό αυτισμό θα ήθελα να σας εκφράσω τον θαυμασμό μου για την ευαισθησία που έχετε επιδείξει τόσα χρόνια στα παιδιά με αναπηρίες.
Σας ευχαριστώ, αλλά θα σας πω μία αλήθεια. Οι Έλληνες δεν έχουν αντίστοιχο πολιτισμό. Οι Έλληνες δεν είναι αυτό που θέλουν να δείξουν για αυτό και χρησιμοποιούν κάτι εκφράσεις του τύπου παιδιά με ειδικές ανάγκες, με ειδικές ικανότητες και όλα αυτά τα κουραφέξαλα.
Μιλάμε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, για ένα πολιτισμό ο οποίος ενισχύει την ατομικότητα, τις οικογενειοκρατίες όχι μόνο τις κυβερνητικές αλλά και σε γενικό πλαίσιο. Δεν έχουμε κουλτούρα, αυτοί που επικαλούνται την κουλτούρα το κάνουν για να φανούν οι ίδιοι. Κουλτούρα είναι αυτό που συμβαίνει.
Θεωρώ ότι παλεύω καθημερινά μόνος μου χωρίς μέσο, δεν θέλω κανένας να με ευνοεί, άλλωστε όσες φορές έκανα αίτημα για να παρουσιάσω κάτι στο Φεστιβάλ Αθηνών ή και σε άλλους φορείς πάντοτε απορρίφθηκε. Και δεν έκανα αίτημα για οικονομική ενίσχυση, έκανα αίτημα για να δείξω και να προσπαθήσω μέσα από την δημιουργία μου να γίνω και εγώ καλύτερος άνθρωπος και να περάσω ανθρώπινα μηνύματα που η κοινωνία μας τα έχει ανάγκη. Θεωρώ ότι το έργο των ανθρώπων είναι έργο παρακαταθήκης. Η τέχνη, πιστεύω ακράδαντα, ότι είναι το στοιχείο που καλυτερεύει την ίδια τη ζωή.
Έχετε συνεργαστεί με μύθους της Ελληνικής ροκ σκηνής και ένας από αυτούς τον αναφέρατε πρωτύτερα ήταν ο Νικόλας ο Άσιμος, ο Νίκος ο Ξυλούρης και τόσοι ακόμη…Πως ήταν να βρίσκεστε κοντά σε ανθρώπους που στιγμάτισαν καλλιτεχνικά μια ολόκληρη γενιά και όχι μόνο…
Ο Νικόλας ο Άσιμος ήταν να φανταστείτε φιλοξενούμενος στο σπίτι μου, ήταν ένα ιδιαίτερο παιδί που δυστυχώς δεν κατέληξε ωραία. Ούτε ο ίδιος, ούτε η τέχνη του. Να τονίσω εδώ, ότι απεχθάνομαι να πλέκουν εγκώμια στους ανθρώπους όταν αυτοί φεύγουν από τη ζωή. Τις προάλλες είδα μέσα από τα social media να εξυμνούν τον δάσκαλο μου που έφυγε πρόσφατα, τον Νίκο Μαμαγκάκη, που κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί με αυτόν τον τεράστιο συνθέτη όσο ζούσε. Τι να την κάνει τώρα την αναγνώριση, αφού δεν απολαμβάνει πια ο ίδιος την αγάπη και την αναγνώριση που του άξιζε.
Με θυμώνει πάρα πολύ αυτό. Στην Ελλάδα είμαστε θανατολάγνοι. Μας αρέσει ο θάνατος. Όποιος πεθαίνει, δεδικαίωται. Ήταν καλός , σπουδαίος…μια υποκρισία θεωρώ της ίδιας της κοινωνίας. Η αλήθεια είναι ότι είχα την τύχη να γνωρίσω τον Κώστα Βάρναλη, τον Γιάννη Ρίτσο. Έκανα το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη, τραγούδησα την εαρινή συμφωνία του Γιάννη Ρίτσου. Γνώρισα τον Ανδρέα Εμπειρίκο, έπαιζε τάβλι με τον δάσκαλο μου. Είμαι ένας άνθρωπος ευγνώμων απέναντι στην ίδια τη ζωή και τις ευκαιρίες που μου έδωσε και μου δίνει.
Το ξακουστό “Αχ Μαρία” άφησε εποχή σε μια ολόκληρη γενιά. Πρέπει να είσαστε ο πρώτος που ξεκίνησε τέτοιου είδους θεάματα στην Ελλάδα;
Βέβαια, είμαι ο πρώτος και νομίζω ότι ήμουν και η αφορμή να αγαπήσει τη τηλεόραση ο κόσμος και όλα αυτά τα επετειακά που παρουσιάζαμε στην ΕΡΤ. Και όταν λέω ότι ήμουν πρώτος, δεν νιώθω καμία κοινωνική υπερηφάνεια. Νιώθω υπερηφάνεια για τις παρθενογενέσεις μου. Ήμουν ο πρώτος που έκανα standup comedy μέσα από το “Αχ Μαρία”.
Παρουσίασα τις μουσικές σκηνές που εμπεριείχαν τη λογική να ισορροπήσει το γέλιο, η σκέψη, η ιδεολογία με την αγάπη και το καλλιτεχνικό μεράκι των δημιουργών. Και το κάνω πάντα με πολύ αγάπη, με ιδιαίτερη συνείδηση για τον συνάνθρωπο μου. Είμαι αθεράπευτα Ελληνοκεντρικός και ανθρωποκεντρικός. Πιστεύω πάρα πολύ στην Ελλάδα, στην Ελληνική σκέψη και στην Ελληνική κουλτούρα. Βέβαια ο Δυτικός πολιτισμός είναι Ελληνικός πολιτισμός είτε κλεμμένος είτε διασκευασμένος.
Έχετε συνεργαστεί με θιάσους, όπως του αείμνηστου Θανάση Βέγγου και του Κώστα Βουτσά. Τι αναμνήσεις σας ζωντανεύουν αυτά τα ονόματα;
Ο Θανάσης Βέγγος ήταν τολμώ να πω άγιος. Ο Κώστας Βουτσάς ένας χαρισματικός ηθοποιός. Έχω συνεργαστεί με πάρα πολλούς. Η Τζένη Καρέζη ήταν η πρώτη που με εμπιστεύτηκε και έγραψα μουσική στο Θέατρο στην παράσταση “Οι Θεατρίνοι” το 1979.Τότε ήταν και η πρώτη φορά που έπαιξα. Εδώ θα σας αποκαλύψω ότι το κείμενο το είχε γράψει η Τζένη Καρέζη με το ψευδώνυμο Παυλίνα Μπόταση.
Δεν συνεργάστηκα ποτέ με την Αλίκη Βουγιουκλάκη αλλά την γνώρισα και την λάτρευα, είχαμε μια πολύ μεγάλη και αμοιβαία αγάπη και αλληλοεκτίμηση. Χρωστάω πολλά στον αλησμόνητο Δημήτρη Ποταμίτη γιατί ήταν εκείνος που με εμπιστεύτηκε από πολύ μικρό. Στον σκηνοθέτη Γιώργο Μιχαηλίδη που μου επέτρεψε είκοσι χρονών να γράψω συμφωνική μουσική στο σήριαλ “Συμβολαιογράφο” στην τηλεόραση. Στον Σταύρο Τσιώλη που απεβίωσε πρόσφατα, έναν εξαιρετικό σκηνοθέτη που συνεργαστήκαμε σε δύο ταινίες του. Το “Ας περιμένουν οι γυναίκες” και το “Φτάσαμε”.
Είμαι ευγνώμων στον δάσκαλο μου Νίκο Μαμαγκάκη που μου έμαθε μουσική και με βοήθησε να σπουδάσω, κατακτώντας μια υποτροφία στην Ακαδημία Τεχνών του Μονάχου όπου αυτή τη στιγμή είμαι τακτικός καθηγητής. Βρίσκομαι εκεί για να μεταδίδω γνώση και αγάπη Ελληνική.
Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο παιδί που ξεκινάει τώρα το ταξίδι του με μία βαλίτσα γεμάτη όνειρα και ελπίδες στο καλλιτεχνικό χώρο;
Θα το συμβούλευα να μην περιμένει τίποτα κυριολεκτικά και μεταφορικά από καμία κυβέρνηση. Να δημιουργεί ο ίδιος και να πετάει ο ίδιος. Να βρει τον χρόνο του, να αποσπάσει αυτό που του ανήκει από το σύμπαν. Δεν θα του χαριστεί ούτε αυτό αλλά να επιμείνει και να βρει τον τρόπο και να το αποσπάσει. Να αγαπήσει την καθημερινότητα γιατί αυτή είναι το μέλλον. Να μπει στη γνώση και να μην πιαστεί κορόιδο.
Στα νέα παιδιά που με πλησιάζουν και είμαι ευτυχής που μου συμβαίνει αυτό, τους λέω προσέξτε να μην βιαστείτε και πιαστείτε κορόιδο. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ το μέλλον και για αυτό με ενδιαφέρει ο νέος άνθρωπος που έχει μια νεανική και πολλές φορές αθώα ψυχή. Αυτός που δίνει βήμα στους νέους είναι και ο ίδιος νέος και εννοώ παραμένει νέος και προοδευτικός. Αυτός που κλείνει τις πόρτες στους νέους είναι ανάξιος λόγου…
Ποια είναι τα άμεσα καλλιτεχνικά σας σχέδια για τον φετινό χειμώνα και που σας βρίσκουμε τώρα;
Αυτή τη στιγμή ολοκληρώνουμε την καλοκαιρινή περιοδεία που είναι μουσικές παραστάσεις, διαδραστικές αναμνήσεων και χαράς όπου πρωταγωνιστεί ο κόσμος και εκείνος είναι που καθορίζει και το τι θα επακολουθήσει στη κάθε βραδιά.
Με μία ομάδα εξαιρετικών μουσικών συνεργατών και ηθοποιών όπως τη Τάνια Ρόκκα, τον Αλέξανδρο Ζουγανέλη, έναν σπουδαίο μουσικό που τον επέλεξα όχι για το τι είναι ανιψιός μου αλλά γιατί είναι ένας ταλαντούχος σαξοφωνίστας και τραγουδιστής και πολλούς ακόμη οργώνουμε την Ελλάδα. Πάμε γενικά καλά, έχουμε και τις αποτυχίες μας αλλά εμείς είμαστε εκεί δίνοντας τον καλύτερο εαυτό μας.
Υπάρχει ένα ενδεχόμενο να ανεβάσουμε με την Δήμητρα Παπαδοπούλου την πετυχημένη παράσταση “Η σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Νικολαΐδη”. Δεν είναι επίσημο αλλά ενδέχεται να συμβεί.
Πόσο περήφανος νιώθετε που η κόρη σας Ελεωνόρα Ζουγανέλη ακολούθησε εν μέρει τη πορεία σας και έχει ήδη καταξιωθεί ως μία από τις ωραιότερες φωνές του Ελληνικού πενταγράμμου;
Δεν ακολούθησε καμία δική μου πορεία. Ακολούθησε και διαγράφει τη δική της πορεία γιατί εκτός από το σπουδαίο ταλέντο διαθέτει και μια ξεχωριστή προσωπικότητα και πολύ δυνατή άποψη. Χαίρεται με αυτό που της συμβαίνει και ο κόσμος την ξεχώρισε όχι γιατί είναι η κόρη του Γιάννη Ζουγανέλη αλλά γιατί πραγματικά είναι ξεχωριστή και χαρισματική.
Καμαρώνω και είμαι ευτυχής γιατί το παιδί μου είναι ένα πλάσμα ιδιαίτερο και χαίρομαι όταν με πλησιάζουν άνθρωποι και μου μιλούν για το φως και τη λάμψη που εκπέμπει η Ελεωνόρα. Είμαστε με την μητέρα της την Ισιδώρα Ζουγανέλη πολύ περήφανοι.
Είναι αλήθεια ότι σας προτάθηκε να κάνετε εκπομπή για να χτυπήσετε συγκεκριμένο πολιτικό πρόσωπο;
Ναι, είναι αλήθεια, μου προτάθηκε να παρουσιάσω σατιρική εκπομπή και να χτυπήσω ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Αρνήθηκα, γιατί είναι γνωστό ότι διέπομαι από αντιεξουσιαστικές πεποιθήσεις και θεωρώ ότι η σάτιρα είναι πέρα από καθοδηγήσεις. Δεν είμαι άνθρωπος που μπορεί να καθοδηγηθεί και να υπηρετήσει συμφέροντα .
Κύριε Ζουγανέλη, πέρα από τις πολλές επαγγελματικές επιτυχίες έχετε και μία πολύ ξεχωριστή σχέση. Μία σχέση ζωής με την Ισιδώρα Ζουγανέλη κάτι όχι και τόσο εύκολο στο χώρο σας…
Η αλήθεια είναι ότι θέλει πολλά κότσια. Δεν πιστεύω ότι ότι είναι ο χώρος που ευθύνεται στο αν θα κρατήσει μια σχέση ή όχι. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που το καθορίζουν, τα συναισθήματά τους, η παιδεία τους και τα θέλω τους. Είμαι πολύ χαρούμενος και νιώθω ισορροπημένος στην προσωπική μου ζωή.
Κλείνοντας, κύριε Ζουγανέλη θα ήθελα να μας πείτε, από όλα αυτά τα ζηλευτά πράγματα που έχετε πράξει ποιο θα λέγατε ότι είναι εκείνο το τραγούδι που σας εκφράζει περισσότερο σαν Γιάννη Ζουγανέλη;
Το “Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για εμένα χωρίς εμένα” που ερμηνεύει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου…
Ο Γιάννης Ζουγανέλης:
Είναι τακτικός καθηγητής στην μουσική ακαδημία του Μονάχου.
Έχει βραβευτεί το 2011 ως ο καλύτερος ηθοποιός για την εξαιρετικά επιτυχημένη παράσταση “Η σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Νικολαίδη”.
