Αραγε οι παρακάτω φράσεις σου θυμίζουν τον εαυτό σου;
• Μάζεψε επιτέλους το δωμάτιο σου
• Πως μπορείς να ζεις σε αυτό το χάος;
• Βαρέθηκα να είμαι από πίσω σου και να συμμαζεύω
• Πότε θα σταματήσει το δωμάτιό σου να μοιάζει σαν βομβαρδισμένο τοπίο;
Αν αυτές οι φράσεις σου φαίνονται οικείες τότε σίγουρα και οι απαντήσεις η αντιδράσεις θα σου φαίνονται γνωστές.
• Πλήρης αδιαφορία. Μιλάς δε μιλάς κανείς δεν ακούει
• Αν δεν σου αρέσει, μη μπαίνεις μέσα στο δωμάτιό μου
• Δεν θα μου λες τι να κάνω
• Θα το φτιάξω όποτε θέλω εγώ
• Αν δεν σου αρέσει να το βλέπεις, μάζεψέ το εσύ.
Αυτό που με τρελαίνει εντελώς, βέβαια, είναι η πλήρης αδιαφορία. Είτε φωνάζω είτε όχι το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Εγώ θυμώνω, αρχίζω να ωρύομαι και το παιδί συμπεριφέρεται σαν να μην ακούει. Από την άλλη υπάρχουν και αυτοί που υποστηρίζουν ότι η αδιαφορία και ο ζαμανφουτισμός είναι αναγκαίο στάδιο ωρίμανσης της προσωπικότητας του ατόμου.
Είναι η μόνη και σταθερή διαμάχη μας καθημερινά. Μια μάχη που δεν έχει αρχή και τέλος και κυρίως δεν έχει αποτέλεσμα.
Η κατάσταση γνωστή, ρούχα καθαρά ή βρώμικα πεταμένα στις καρέκλες, στο πάτωμα παπούτσια παντού, χαρτιά, βιβλία, μουσικά όργανα, φορτιστές, καλλυντικά, σκορπισμένα σε όλο το δωμάτιο, να μη πω για τα μισοτελειωμένα πιάτα, ποτήρια, συσκευασίες αλλά και για τις ντουλάπες και συρτάρια όπου όλα μοιάζουν με μπάλα! Εδώ θα σταθώ σε κάποιους που υποστηρίζουν ότι όσο ακατάστατος είναι ο νους του ανθρώπου άλλο τόσο είναι και ο χώρος του.
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι το ότι ενώ από μικρή τη μάθαινα να μαζεύει τα παιχνίδια της, της έδειχνα πως να διπλώνει τα ρούχα της και να τα βάζει στη θέση τους όσο μπορούσε, τώρα η συμπεριφορά της είναι εντελώς αντίθετη και το χειρότερο ακολουθεί τα χνάρια της και η μικρότερη!
Η απάντηση της μεγάλης: Εγώ της είπα να μου μοιάσει; Ας πρόσεχε…
Είναι απορίας άξιο το ότι μερικοί έφηβοι υποστηρίζουν ότι το ακατάστατο δωμάτιο τους φαίνεται στα μάτια τους μια χαρά τακτοποιημένο! Στη δική τους πραγματικότητα υπάρχει μια κωδικοποιημένη τάξη όπου βρίσκουν εύκολα αυτό που χρειάζονται, άσχετα αν αυτό βρίσκεται κάτω από στοίβες άλλα πράγματα.
Ναι, θα μου πεις βρίσκεται στην εφηβεία και ο/η εφηβος λογικό να αντιδρά σε κάθε μορφή καταπίεση η οδηγία, ότι το δωμάτιό του αντικατοπτρίζει τόσο τον εσωτερικό του κόσμο όσο και το μπερδεμένο μυαλό του. Ότι με αυτό τον τρόπο προσπαθεί να αποδείξει πρώτα στον εαυτό του και μετά στην οικογένειά του ότι έχει το πλήρη και απόλυτο έλεγχο.
Αλλά αυτό που συμβαίνει στο εφηβικό δωμάτιο απέχει πολύ από τη πραγματικότητα πολλών μαμάδων!
Το περίεργο είναι ότι σε συζητήσεις με άλλες μαμάδες, το συγκεκριμένο πρόβλημα το αντιμετωπίζει μια μεγάλη μερίδα μαμάδων.
Είναι απορίας άξιο γιατί εμείς που μεγαλώσαμε αρκετά χρόνια πριν δεν συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο τρόπο;
Ακόμα και στο διαδίκτυο απευθύνθηκα για να ανακαλύψω και άλλες ομοιοπαθούσες ή να δω τι λένε οι ειδικοί, μήπως κάτι κάνω εγώ λάθος ή συστήνουν κάτι διαφορετικό που μπορεί να πιάνει.
Η εφηβεία θέλει πολύ υπομονή, ψυχραιμία και συνέπεια από μέρους σου. Άλλωστε, εμείς είμαστε οι ενήλικες και αυτά δεν παύουν να είναι παιδιά και με την ιδιότητά τους αυτή αντιδρούν σε οποιαδήποτε μορφής εξουσία.
Στο βιβλίο της Κας Καππάτου “παιδιά στην εφηβεία, γονείς σε κρίση” μας προτείνει:
• Δεχθείτε την ακαταστασία του παιδιού στο δωμάτιό του και περιοριστείτε για ένα διάστημα σε συμφωνίες που αφορούν τους κοινόχρηστους χώρους. Όταν το παιδί αισθάνεται ελεύθερο στον δικό του χώρο, δεν θα νιώθει να «πνίγεται» από την απόλυτη τάξη. H τακτοποιημένη κατάσταση γύρω του δεν θα έρχεται διαρκώς σε σύγκρουση με την εσωτερική αταξία του. Το δωμάτιό του εξάλλου είναι ο προσωπικός του χώρος και πρέπει να αισθάνεται ότι τον ελέγχει.
• Έχει μεγάλη σημασία να μην αποδιοργανωθεί η ζωή της υπόλοιπης οικογένειας.
• Όταν το δωμάτιό του είναι ακατάστατο, ρωτήστε το τι προτείνει εκείνο. Συνήθως τα παιδιά φιλοτιμούνται και δέχονται να κάνουν μια μικρή προσπάθεια έστω μια φορά στις 7-10 μέρες για να βοηθήσουν στην καθαριότητα.
• Zητήστε του να κάνει μια λίστα με τις υποχρεώσεις που κατά τη γνώμη του έχετε εσείς οι γονείς και να επιλέξει κάποιες που να μπορεί να αναλάβει εκείνο.
Τέλος, οι πρακτικές συμβουλές που προτείνονται στο βιβλίο ”Απαντήσεις σε Ερωτήσεις Γονέων” εκδόσεις αγκυρα, ίσως βοηθήσουν:
• Λίγη αυτοκριτική. Αν σκοπεύετε να δημιουργήσετε θέμα με το δωμάτιο του παιδιού, φροντίστε το δικό σας να μοιάζει με στρατώνα έτοιμο για επιθεώρηση.
• Αν η κατάσταση είναι όντως δραματική, ρωτήστε το παιδί αν θέλει βοήθεια. Αν τελικά το βοηθήσετε, αποφύγετε τα κλισέ ”Πως ζεις εδώ μέσα” ή <<Λες και πέρασε σίφουνας>> Αν πρέπει οπωσδήποτε να σχολιάσετε, βρείτε κάτι πιο πρωτότυπο.
• Μερικοί γονείς δεν αφήνουν τα παιδιά να φέρουν φίλους στο σπίτι, αν το δωμάτιο είναι ακατάστατο. Λάθος. Συνήθως τα παιδιά εκτιμούν τη γνώμη των συνομήλικων τους. Όταν ένας φίλος πει στο βλαστάρι σας ότι το δωμάτιο του θυμίζει αχούρι, το μήνυμα είναι δέκα φορές πιο έντονο κι από το δημιουργικότερο γονικό σχόλιο.
• Αν αποτύχουν όλα τ’ άλλα, επιμείνετε να μείνει η πόρτα κλειστή. Ετσι το παιδί θα μάθει ότι αυτό που κάνει επηρεάζει τους άλλους. Αν δεν αντέχετε ούτε τη σκέψη ότι πίσω από την κλειστή πόρτα το δωμάτιο θυμίζει στάβλο, τότε είναι όντως δικό σας πρόβλημα.
Η αλήθεια είναι, ότι σπάνια, το παιδί μπορεί να ξυπνήσει και ξαφνικά να κάνει το δωμάτιο του αγνώριστο. Βέβαια, όλα εξαρτώνται από τη διάθεση της στιγμής.
Απλά μερικές φορές, να μη πω τις περισσότερες, δεν μπορώ να καταλάβω πως σκέφτεται ή καλύτερα τι σκέφτεται και αντιδρά τόσο έντονα.
Τι λες ανήκεις και εσύ στη μερίδα των μαμάδων που καλούνται να αντιμετωπίσουν μια παρόμοια κατάσταση;
Eχεις κάτι να προτείνεις που το ακολούθησες και έπιασε;
Περιμένω τα σχόλια σoυ
