ΗΚίκκα Ουζουνίδου, η συγγραφέας του βιβλίου <<Ανορεκτικά όνειρα>> που έχω την πραγματικά μεγάλη τιμή να σου παρουσιάσω είναι ένας άνθρωπος που δεν δίστασε να “γυμνωθεί” δημόσια και να μιλήσει για τη δική της ιστορία που ξεκινά φυσικά από την παιδική της ηλικία.
Στη δική της περίπτωση το ζητούμενο δεν ήταν το αυτονόητο και το βίωσε πολύ έντονα φτάνοντας ένα βήμα πριν το θάνατο. Πάλεψε με τη νευρική ανορεξία και τη βουλιμία, έφτασε τριάντα δύο κιλά, πάλεψε με τους δικούς της δαίμονες και κατάφερε να βγει νικήτρια με οδηγό αυτό που δεν πήρε ποτέ…το αυτονόητο, την αγάπη, την πίστη στον εαυτό της και τη συγχώρεση.
Δεν είμαι δημοσιογράφος, ούτε κριτικός, είμαι μια αναγνώστρια που το βιβλίο <<Ανορεκτικά όνειρα>> άγγιξε μια ευαίσθητη χορδή της ψυχής μου και έφερε στην επιφάνεια μνήμες από το παρελθόν που κάποια στιγμή, τη κατάλληλη στιγμή, θα βγουν στο φως.
Κίκκα, θα χρησιμοποιήσω λόγια από το βιβλίο σου και θα ήθελα να τα σχολιάσεις:
1. <<Είναι περισσότερο μια κατάθεση ψυχής>> Πόσο δύσκολο είναι να μπορείς να εκθέτεις δημόσια προσωπικά βιώματα, πόσο δύσκολο είναι να ξεγυμνώνεις τη ζωή και την ψυχή σου;
Μέσα από την αυτοβιογραφία μου, ξεγυμνώνω κάθε λεπτομέρεια της τότε ζωής μου. Αυτό είναι κάτι πάρα, πάρα πολύ δύσκολο, το οποίο όμως το ήξερα από πριν! Θέλει πολύ μεγάλο θάρρος να ξετυλίγει κανείς τη ζωή του μπροστά σε αγνώστους και να μιλάει για τα πιο βαθιά του τραύματα…Όμως η ανάγκη μου να βοηθήσω μέσα από την ιστορία μου, κάθε μέρα μου δίνει δύναμη, να μην εγκαταλείψω τον αγώνα που προσπαθώ να κάνω, για να αφυπνίσω με τον τρόπο μου την κοινωνία μας…
2. <<Από τότε που ξεκινούν οι αναμνήσεις μου είναι συνδεδεμένες με το φόβο, την ένταση, την τιμωρία, την κριτική, την βία, την μελαγχολία και τη θλίψη>> Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στη ζωή ενός παιδιού το οικογενειακό περιβάλλον και οι σχέσεις του με τους γονείς του;
Το οικογενειακό περιβάλλον παίζει τον πιο καθοριστικό ρόλο για το μεγάλωμα ενός παιδιού. Από εκεί ξεκινάνε οι βάσεις μας οι οποίες μας ακολουθούν σε όλη μας τη ζωή! Μια καλή σχέση με τους γονείς και ένα καλό οικογενειακό περιβάλλον, είναι πιο πιθανόν να μας κάνουν ευτυχισμένους και ισορροπημένους ενήλικες. Ένα κακό όμως οικογενειακό περιβάλλον, όπως ήταν τότε το δικό μου, μπορεί να μας οδηγήσει σε ακραίες καταστάσεις, όπως έγινε στη δική μου περίπτωση…Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη, στοργή, ηρεμία, ασφάλεια…Και τα παιδιά καταστρέφονται από την κριτική, την πίεση, το άγχος, τις φασαρίες, την ανασφάλεια, την τιμωρία, την απειλή…
3. <<Eίχα την αίσθηση ότι όλοι με κοροϊδεύουν, ότι τίποτε δεν μπορώ να κάνω σωστά και καλά…Όλοι τους μύριζαν οικογένεια>> Χαμηλή αυτοεκτίμηση, μίσος για τον εαυτό σου. Πόσο δύσκολο είναι να ζεις στην ουσία μόνη σου και να σε στοιχειώνουν όλα αυτά τα συναισθήματα; Πώς είναι να μην εισπράττεις από τους γονείς σου το αυτονόητο;
Η μοναξιά και κυρίως η συναισθηματική μοναξιά, είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Πόσο μάλλον για ένα παιδί που ο κόσμος του όλος είναι οι γονείς του! Όταν δεχτείς απόρριψη από τους γονείς σου, είναι πολύ δύσκολο να ανακτήσεις την χαμένη σου αυτοπεποίθηση μεγαλώνοντας. Θέλει μια ζωή να παλεύεις και να δουλεύεις με τον εαυτό σου.
4. <<Ήταν ο θεός μου!…Όχι, δεν της κράτησα ποτέ κακία για τίποτα! Και σήμερα αν χρειαστεί, της δίνω πάλι τη ζωή μου!…Είχα καθήκον να την κάνω επιτέλους ευτυχισμένη…Μαμά εσένα θέλω! Αγάπησε με!>> Πώς κατάφερες να φτάσεις στη συγχώρεση όταν έχεις βιώσει τόσο δύσκολες καταστάσεις; Έχω ακούσει από ψυχολόγους ότι ουσιαστικά προσφέρουμε απλόχερα στον γονιό μας αυτό που επιθυμούσαμε και δεν πήραμε ποτέ. Μήπως αυτό ισχύει και με εσένα;
Η πρώτη μου αντίδραση στην απόρριψη που δέχτηκα και σε όλες εκείνες τις δύσκολες καταστάσεις ήταν η οργή, ο θυμός και σχεδόν το μίσος… Με τον καιρό όμως έβλεπα πως αυτά τα συναισθήματα σκότωναν σιγά σιγά την ψυχή μου. Ένιωθα να αδειάζω ψυχικά, να αγριεύω μέσα μου και να θάβω την παιδική μου τότε αθωότητα. Έπρεπε να συγχωρήσω για να μπορέσω να συνεχίσω…για να έχω μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή! Νομίζω πως κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι πραγματικά ευτυχισμένος, αν κρατάει μέσα του θυμό.
5. <<Υπεύθυνη για όλα. Μου άξιζε να με παρατήσουν…Μου άξιζαν όλα, μετά από τόσο κακό που τους έκανε η ύπαρξή μου όλα αυτά τα χρόνια!>> Τόσο βάρος για ένα τόσο δα μικρό παιδί! Γιατί δεν μοιράστηκες αυτό το βάρος με κάποιον άλλον από το περιβάλλον σου;
Ως παιδί, πολύ δύσκολα έλεγα τις σκέψεις και τα προβλήματά μου. Ή πιο σωστά, δεν τα μοιραζόμουν καθόλου. Κρυμμένη στην ενοχή και την μοναξιά μου, τελικά τα κράτησα όλα μέσα μου…Θα ήθελα να συμβουλέψω σε κάθε παιδί, να μιλάει για όσα το απασχολούν! Χωρίς ντροπή, χωρίς ενοχή, χωρίς δισταγμό! Να ξεδιπλώνει τις σκέψεις του και να μην φοβάται να ζητήσει λύσεις για ότι το απασχολεί!
6. Aπό την άλλη <<εγώ άλλωστε δεν είχα ανάγκη γιατί ήμουν δυνατή και βράχος, ατσαλάκωτη…Έτσι με έβλεπαν και με βλέπουν ακόμη και τώρα!>> Πόσο οξύμωρο είναι αυτό;
Πίσω από τους πιο δυνατούς και χαμογελαστούς ανθρώπους, συνήθως κρύβονται μεγάλες ευαισθησίες…
7. <<Έλειπε η αγάπη όχι μόνο από τη ζωή μου αλλά και από μέσα μου>> Mπορεί να ζει κάποιος χωρίς να παίρνει αλλά και να δίνει αγάπη;
Η αγάπη είναι για τον άνθρωπο το οξυγόνο του! Σκεφτείτε τις φορές που δώσατε την απόλυτη αγάπη ή πήρατε την απόλυτη αγάπη, πόσο οξυγόνο νιώσατε μέσα σας! Πόση χαρά και πόση ενέργεια! Όχι! Χωρίς την αγάπη δεν μπορούμε να ζήσουμε ισορροπημένα!
8. <<Όλοι είναι τόσο απασχολημένοι με την καθημερινότητα τους! Ποιος θα μου δώσει σημασία! Ίσως αν πεθάνω να με προσέξουν!>> Θεωρείς ότι υπάρχουν αρκετοί γονείς που λόγω δουλειάς και υποχρεώσεων, δεν έχουν ουσιαστική επαφή με τα παιδιά τους;
Δυστυχώς αυτό είναι κάτι που συμβαίνει…Είναι και η καθημερινότητά μας τέτοια που αναγκάζονται οι γονείς να έχουν πολύ φορτωμένο πρόγραμμα μέσα στη μέρα τους…Πρέπει όμως αυτές τις λίγες ελεύθερες στιγμές να τις περνάνε με τα παιδιά τους! Κάνοντας ουσιαστικά πράγματα! Πρέπει να ακούνε και να βλέπουνε τα μηνύματα που προσπαθούν να στείλουν τα παιδιά μέσα από τις αντιδράσεις τους! Ένα παιδί θέλει χρόνο και αφοσίωση! Και εφόσον αποφασίζουμε να φέρουμε ένα παιδί στον κόσμο αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το υπολογίσουμε!
9. <<Εκτός από τους εμετούς, ξεκίνησα να καπνίζω για αύξηση του μεταβολισμού και να κάνω εντατική γυμναστική…Κάθε κιλό που έφευγε, ήταν ένα κομμάτι του εαυτού μου που αποχαιρετούσα>> Ο μοναχικός δρόμος της ανορεξίας αλλά και της βουλιμίας μόλις ξεκίνησε χωρίς επιστροφή. Σκοπός σου ο θάνατος ή να σταματήσεις να αισθάνεσαι;
Ήθελα απλά να πεθάνω! Μόνο αυτό πίστευα ότι θα με έκανε τότε να μην αισθάνομαι!
10. <<Πολλές φορές ονειρεύτηκα την αυτοκτονία μου, αλλά καμιά φορά δεν βρήκα το θάρρος να το κάνω>> Θεωρείς εσύ προσωπικά ότι η πράξη της αυτοκτονίας στη δική σου περίπτωση είναι αποτέλεσμα θάρρους, δειλίας ή λύτρωσης;
Η πράξη της αυτοκτονίας κατά την άποψη μου είναι αποτέλεσμα θάρρους, γιατί θέλει μεγάλα κότσια να ρισκάρεις με τον πόνο και να πας στο άγνωστο…Είναι επίσης πράξη δειλίας, γιατί δεν έχεις το θάρρος να προσπαθήσεις να αντιμετωπίσεις τους όποιους δαίμονες σου…Και είναι θέμα λύτρωσης, όταν βρεις το θάρρος να το κάνεις, γιατί δείλιασες να παλέψεις. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που οδηγούνται στην αυτοκτονία, έχουν μέσα τους και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά…
11. <<…έπεσε στα χέρια μου μια φωτογραφία, από τότε που ήμουν παιδάκι…Κρατούσα τρυφερά ένα τριαντάφυλλο…Πάλευα να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό μου και τα όνειρα που είχαν πέσει σε λήθαργο>> Η φωτογραφία αποτέλεσε το έναυσμα για την προσπάθεια επιστροφής σου στη ζωή. Πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί αυτό το μαγικό κάτι που θα σε κάνει να γυρίσεις στη ζωή και την ελπίδα;
Είναι ένα κλικ! Όσο δύσκολο μοιάζει, άλλο τόσο εύκολο μπορεί να αποδειχτεί! Για τον καθένα μας το κλικ είναι και διαφορετικό. Για μένα ήταν εκείνη η παιδική μου φωτογραφία που μου δημιούργησε το χρέος να παλέψω για εκείνο το βαθιά πληγωμένο παιδί…Για μένα!
12. <<Έπεφτα και σηκωνόμουν…Λύγιζα μα πατούσα ξανά στα πόδια μου…Κατάφερα και νίκησα το δαίμονα και πέρασα στην απέναντι όχθη>> Πόση δύναμη έκρυβε αυτή η φωτογραφία; Μήπως τελικά ήσουν όντως βράχος αλλά δεν σε βοήθησαν να το πιστέψεις και εσύ; Το λέω αυτό γιατί δυστυχώς είναι πολλές οι περιπτώσεις που δεν υπάρχει επιστροφή . Είναι μονόδρομος και οδηγεί αποκλειστικά στο θάνατο.
Πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε ευλογημένοι με τεράστια αποθέματα δύναμης. Αυτό που διαφέρει είναι η θέληση! Γιατί όπως πολύ συχνά λέω, μεγαλύτερη από τη δύναμη είναι η θέληση! Γιατί η θέληση σε κάνει να προσπαθείς και η προσπάθεια ακόμα και αν δεν βγάλει εκεί που θέλουμε, σίγουρα δεν μας αφήνει στο ίδιο σημείο.
13. <<Αγάπησε τον εαυτό σου…Νοιώσε ευλογημένος για όσα έχεις…Σταμάτα να εκδικείσαι τον εαυτό σου για πράγματα που δεν ευθύνεσαι και που ποτέ δεν ήταν στο χέρι σου…Σήμερα είμαι εδώ για σένα!>> Από τα μηνύματα που λαμβάνεις καθημερινά μπορείς να μου πεις ποιο θυμάσαι έντονα και γιατί; Είναι μηνύματα μόνο από νέους και νέες που αντιμετωπίζουν αντίστοιχα αδιέξοδα ή και από γονείς;
Καθημερινά απαντώ σε πάρα πολλά μηνύματα, τα οποία είναι πάνω από 1000 μηνύματα το μήνα…Η ανταπόκριση του κόσμου με έχει συγκλονίσει…Το καλό που βλέπω να γίνεται μέσα από το βιβλίο και την αλήθεια μου, με συγκινεί βαθιά…Λαμβάνω μηνύματα από ανθρώπους που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, αλλά κυρίως από γονείς που θέλουν να διορθώσουν λάθη που έχουν κάνει ή να τα προλάβουν.
Αυτό είναι πολύ ελπιδοφόρο, γιατί ο κόσμος μας θα αλλάξει, μόνο αν μεγαλώνουμε καλύτερα τα παιδιά μας! Κάθε μήνυμα που λαμβάνω, το κρατώ με το όνομα του αποστολέα! Σαν ευλογία! Σαν προσευχή! Τρία μηνύματα όμως με έχουν συγκλονίσει…
Το ένα έγραφε «Μετά το βιβλίο σου νιώθω πως θα γίνω καλύτερη μάνα αλλά και καλύτερη κόρη»!
Το άλλο έγραφε «Στις προσευχές μου μαζί με τα παιδιά μου και τον άντρα μου, από σήμερα θα είσαι κι εσύ»
Και το τρίτο έγραφε «Το βιβλίο σου θα το διαβάσω στους μαθητές μου για να τους δείξω ότι υπάρχει διέξοδος! Οι μαθητές μου είναι οι κρατούμενοι στις φυλακές του Αυλώνα»
Ευχαριστώ από καρδιάς για την τόση αγάπη και στήριξη! Μακάρι όλοι μαζί να αλλάξουμε τον τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά και να στείλουμε αυτό το μήνυμα παντού!
Θα κλείσω με την αφιέρωση της φίλης μου πλέον Κίκκας:
<<Μόνο η αγάπη κάνει το κακό να ντρέπεται>>
Εσύ τι λες; Περιμένω να το διαβάσεις…είναι η αλήθεια μιας ανθρώπινης ζωής…
