Κύριε Ανδρεόπουλε, απέχετε από την τηλεόραση αρκετά χρόνια. Η επιλογή ήταν καθαρά δική σας ή αντιμετωπίσατε κάποια προβλήματα και σας ανάγκασαν να πάρετε μια απόσταση; Και ερωτώ για την αποχή σας από την τηλεόραση γιατί από το Θέατρο δεν σταματήσατε ποτέ.
Η αλήθεια είναι ότι πράγματι απέχω περίπου 15 χρόνια από τη τηλεόραση. Δεν ήταν καθαρά δική μου επιλογή. Πιστεύω ότι οι συγκυρίες οδήγησαν στο να πάρω την απόστασή μου. Μετά από μία μακρόχρονη παρουσία μου στα κρατικά καθώς και στα ιδιωτικά κανάλια έφτασε μια στιγμή που επήλθε ο κορεσμός. Έπρεπε να κλείσει ένας κύκλος, να αποστασιοποιηθώ για να επανέλθω πιο ώριμος και πιο κατασταλαγμένος. Αυτή τη στιγμή είμαι πολύ ευτυχής γιατί ξεκινάει στη ζωή μου ένας νέος κύκλος .
Δεν μπορεί κανείς να μην αναφερθεί στην θρυλική σειρά αυτοτελών επεισοδίων που συμμετείχατε “Μικροί μεγάλοι” με τον εξαιρετικό Θανάση Παπαγεωργίου το 1988. Γίνατε αυτό που αποκαλούμε διάσημος μέσα σε μια νύχτα στην Ελλάδα. Πόσο διαχειρίσιμο ήταν όλο αυτό από έναν ουσιαστικά πολύ νέο και πάρα πολύ όμορφο ηθοποιό; Όλη η Ελλάδα μιλούσε για εσάς …
Η αλήθεια είναι ότι είχα αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες γιατί ήμουν πάρα πολύ άπειρος, μόλις 24 ετών. Είχα αποφοιτήσει από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, αμέσως μετά πήγα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος όπου συμμετείχα σε παραστάσεις στην Θεσσαλονίκη. Όταν επέστρεψα στην Αθήνα μου έγινε αυτή η πρόταση από τον Άρη Παπαθεοδώρου που ήταν ο σκηνοθέτης και παραγωγός της σειράς “Μικροί Μεγάλοι στην ΕΡΤ, κάναμε ένα δοκιμαστικό και αμέσως ξεκινήσαμε τα γυρίσματα. Πράγματι, η απότομη αναγνωρισιμότητα και η τόσο ένθερμη αποδοχή ήταν κάτι που με ξάφνιασε γιατί δεν την περίμενα. Η σειρά παιζόταν ήδη ένα χρόνο πριν τη δική μου συμμετοχή αλλά εγώ δεν την γνώριζα.
Όντως θα τολμούσα να πω ότι με την συμμετοχή σας έγινε πάρα πολύ δημοφιλής σειρά….
Όλη αυτή η απρόσμενη αναγνωρισιμότητα ομολογώ ότι ήταν ένα άγχος για εμένα, ένα βαρύ φορτίο, κάτι το οποίο το κατάλαβα στη πορεία της καλλιτεχνικής μου διαδρομής. Πιστεύω ότι δεν το διαχειρίστηκα καθόλου καλά. Με φόβισε και δεν ήξερα πως να διαχειριστώ όλη αυτήν την ξαφνική διασημότητα. Όλες αυτές οι επιθέσεις από θαυμάστριες, θαυμαστές ήταν κάτι πολύ πρωτόγνωρο για εμένα. Ήμουν απλώς ένας νέος ηθοποιός στο χώρο που προσπαθούσε να βρει τα δικά του πατήματα και να συνειδητοποιήσει τι είναι όλο αυτό που συμβαίνει γύρω του.
Ζήσατε κάτι ακραίο ποτέ από φανατική θαυμάστρια;Θυμάστε κάτι που σας είχε αφήσει άφωνο; Ίσως κάποιες κοπέλες που σας παρακολουθούσαν, σας περιμέναν στα γυρίσματα, κάτω από το σπίτι σας…
Ναι, ακριβώς όπως το περιγράφετε. Έζησα καταστάσεις ακραίου θαυμασμού, πολλές φορές σε σημείο που να είναι και τρομακτικό! Το πιο ακραίο, που θεωρώ ότι μου συνέβη εκείνη την εποχή, είναι όταν μια θαυμάστρια μου δεν με περίμενε έξω από το σπίτι που έμενα με τους γονείς μου αλλά μέσα σε αυτό! Αντιλαμβάνεστε το σοκ μου όταν γυρνώντας στο πατρικό μου να αντικρίζω τους γονείς μου να συνομιλούν με μία άγνωστη κοπέλα η οποία είχε χτυπήσει το κουδούνι και είχε έρθει να με περιμένει για να με γνωρίσει. Ήταν πολύ ευγενική αλλά καταλαβαίνετε ότι αυτό δεν ήταν και ότι το πιο σύνηθες. Τώρα που τα θυμάμαι, γελάω και έχω μια γλυκόπικρη ανάμνηση, αλλά η αλήθεια είναι ότι όσο με κυνηγούσαν τόσο απομακρυνόμουν. Μετά από τόσα χρόνια τα θυμάμαι με μία καλή διάθεση και θεωρώ ότι ήταν μία μορφή έκφρασης της αγάπης τους προς εμένα.
Προέρχεστε από μία καλλιτεχνική οικογένεια, ο καταξιωμένος ηθοποιός και θεατρικός συγγραφέας Βασίλης Ανδρεόπουλος ήταν πατέρας σας και δυστυχώς τον χάσατε το 2011. Ήταν ο λόγος που ακολουθήσατε αυτόν τον χώρο και επιλέξατε το επάγγελμά του;
Σαφώς και επηρεάστηκα από όλη τη ζωή του και τον μαγευτικό χώρο του θεάτρου. Από μικρό παιδί βρέθηκα μέσα στα θέατρα, στις κουΐντες, στους ηθοποιούς. Με έπαιρνε μαζί του στα γυρίσματα, παρακολουθούσα τα πάντα και σίγουρα όλη αυτή η επαφή μου με το χώρο αποτέλεσε αναπόφευκτη επιλογή για εμένα. Με γοήτευε όλη αυτή η λάμψη, καλλιεργούνταν μέσα μου η αγάπη μου για το θέατρο, θα έλεγα για πολύ καιρό και όταν πήγαινα στη Β Λυκείου νομίζω ήταν και η στιγμή που πήρα την απόφαση να ακολουθήσω το επάγγελμα του ηθοποιού. Πέτυχα και στις εξετάσεις του Εθνικού με την πρώτη φορά, οπότε λίγο πολύ η διαδρομή μου καθορίστηκε. Θα ήθελα όμως να τονίσω εδώ, ότι τώρα που πέρασαν τα χρόνια, ήμουν τελικά πολύ μικρός για να διαχειριστώ όλη αυτήν την αναγνωρισιμότητα. Και σχετικά ανώριμος για όλο αυτό και για αυτό εάν με ρωτούσε ένα νέο παιδί τι θα έπρεπε να κάνει θα του έλεγα να σπουδάσει, να οχυρωθεί με γνώση και μετά να ασχοληθεί με το χώρο του θεάματος.
Θεωρείτε δηλαδή ότι μόνο η σχολή, ακόμη και εάν είναι του κύρους του Εθνικού Θεάτρου, δεν αρκεί για να αντιμετωπίσει ο καλλιτέχνης τις δυσκολίες που ομολογουμένως θα κληθεί να προσπεράσει εάν θέλει να καταξιωθεί στο χώρο σας;
Ναι, εάν από το σχολείο πας κατευθείαν σε μία δραματική σχολή που αλλάζουν όλα όσα ήξερες. Δεν γνωρίζω πως είναι σήμερα η σχολή του Εθνικού, πόσο μοντέρνα εννοώ είναι, αλλά όταν πήγαινα εγώ αντιμετωπίσαμε ένα πάρα πολύ αυστηρό, παλαιικό, θα έλεγα σύστημα αξιών. Οι καθηγητές μας ήταν μεγάλοι σε ηλικία, πάρα πολύ καταξιωμένοι στο χώρο και μιλώ για ονόματα μύθους όπως την Μαίρη Αρώνη, τον Χρήστο Βαχλιώτη, τον Ανδρέα Φιλιππίδη που είχαν όμως μια πάρα πολύ πάγια και δεδομένη αντίληψη για το πως πρέπει ένας νέος ηθοποιός να εισάγεται στο θέατρο.
Υπήρξαν θέματα γύρω από αυτό, που όμως παρά το γεγονός που εμείς ως νέοι φοιτητές αντιδρούσαμε τελικά με το πέρασμα του χρόνου αντιληφθήκαμε πόσο δίκιο είχαν.
Μάλιστα όταν δίδαξα ο ίδιος σε θεατρικές ομάδες στη Λάρισα όπου έζησα για μερικά χρόνια, επικαλέστηκα πολλές φορές όσα διδάχτηκα από αυτούς τους σπουδαίους θεατράνθρωπους.
Απαραίτητη όμως θεωρώ και την σπουδή, την γνώση, την παράλληλη μόρφωση αν θέλετε για να νιώθει ασφαλής ο καλλιτέχνης και να έχει αυτοπεποίθηση.
Από την τόσο μεγάλη επιτυχία της ΕΡΤ μετά από τρία χρόνια, ήρθε η συμμετοχή σας στη πολύ επιτυχημένη καθημερινή σειρά ‘Λάμψη” του Νίκου Φώσκολου. Πρέπει να ήταν μεγάλο σχολείο για εσάς ένα καθημερινό τηλεοπτικό πρόγραμμα με τρομερές απαιτήσεις. Είχατε νομίζω και μια παύση αλλά μετά επιστρέψατε….
Έφυγα για πάρα πολλά χρόνια, σχεδόν οκτώ από την πρώτη μου εμφάνιση ως Τίμος Δράκος. Μπήκα στη ” Λάμψη” τον δεύτερο χρόνο, έμεινα μέχρι και τον πέμπτο και επέστρεψα τα δύο τελευταία έτη που παιζόταν .
Τι ήταν αυτό που θα λέγατε ότι αποκομίσατε από αυτήν την συμμετοχή σας;
Θα έλεγα ότι αποκόμισα έναν επαγγελματισμό, μια πειθαρχία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν την είχα αλλά οι απαιτήσεις του καθημερινού σήριαλ και τα πολύωρα γυρίσματα δεν άφηναν περιθώρια για ερασιτεχνική αντιμετώπιση. Πάρα πολύ δουλειά, αποστήθιση εκατοντάδων σελίδων και αυτό μου έδωσε μία τεράστια εμπειρία και με βοήθησε να αποκτήσω νέες δεξιότητες και τεχνικές. Ανέπτυξα δηλαδή και την φωτογραφική μου μνήμη αποτυπώνοντας οπτικά τους διαλόγους και παράλληλα την ακουστική μου ικανότητα διαβάζοντας δυνατά, ακούγοντας και κατανοώντας τα λόγια του σεναρίου. Πρέπει να έχεις μια ικανότητα η οποία όμως εξελίσσεται με την εξάσκηση και την τριβή της καθημερινής μελέτης.
Από επίπεδο συνεργασιών ήταν μια καλή εμπειρία; Ο λόγος που αποχωρήσατε ποιος ήταν τελικά ;
Ναι, ήταν πολύ καλή από όλες τις απόψεις. Ο λόγος της αποχώρησης μου θα τολμούσα να τον χαρακτηρίσω σήμερα ως καλλιτεχνικό και ψυχολογικό. Η αλήθεια είναι ότι είχα κουραστεί από όλη αυτή την χρονοβόρα διαδικασία και ήθελα να κάνω και άλλα πράγματα και με τον συγχωρεμένο τον δάσκαλο τον Νίκο Φώσκολο ήρθαμε σε μία αντιπαράθεση. Δηλαδή αυτό που συνέβη ήταν μία παρεξήγηση. Είχε έρθει και μου είχε πει να παίξω μια ιστορία του σεναρίου και ενώ είχαμε συμφωνήσει, μου έφερε άλλη που εμένα δεν μου πολύ άρεσε και έτσι διαφωνήσαμε και αποφάσισα να αποχωρήσω. Μετά όμως τα βρήκαμε και μέσω του γιού του, του Σπύρου Φώσκολου επέστρεψα στο καστ ως Τίμος Δράκος. Με αναζήτησε γιατί το σενάριο προέβλεπε την επιστροφή μου και η αλήθεια είναι ότι και εγώ τους είχα ανάγκη και οικονομικά και τηλεοπτικά. Και όχι μόνο ερμήνευσα τον ίδιο ρόλο αλλά έπαιξα και την αρχική ιστορία για την οποία είχα διαφωνήσει με τον Νίκο Φώσκολο!
Υπήρξαν κάποια πρόσωπα στον καλλιτεχνικό χώρο που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για τις καλλιτεχνικές επιλογές σας, πέρα από τον πατέρα σας, που φυσικά έπαιξε τον κυριότερο….
Σαφώς, ήταν κάποιες πολύ σημαντικές παραστάσεις που είχα δει ως μαθητής του σχολείου με πρωταγωνιστές πραγματικούς μύθους του Ελληνικού Θεάτρου όπως την Έλλη Λαμπέτη, τον Μάνο Κατράκη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη που απόλαυσα πολλές φορές γιατί έπαιζε και ο πατέρας μου μαζί της.
Έπαιξαν επίσης πολύ μεγάλο ρόλο και κάποιες ταινίες κινηματογραφικές όπως το Mephisto με τον Αυστριακό ηθοποιό Κλάους Μαρία Μπραντάουερ, ένα έργο που έγραψε ο Κλάους Μαν γιος του γνωστού συγγραφέα Τόμας Μαν. Μία ταινία που όλοι οι συμμαθητές μου την είχαμε δει και όλοι παραδεχτήκαμε ότι μας επηρέασε στο να θέλουμε να ασχοληθούμε με το θέατρο και τον κινηματογράφο.
Επίσης, ένα μιούζικαλ με Ελληνικό τίτλο “Η παράσταση αρχίζει” του Μπόμπ Φόσι όπου πραγματεύεται όλη την περιπέτεια της παραγωγής ενός έργου. Ήταν και αυτή μία ταινία που πιστεύω ότι έπαιξε ρόλο καταλυτικό όχι μόνο σε εμένα αλλά και σε πολλούς από τη δική μου γενιά στο να ακολουθήσουμε αυτό το επάγγελμα.
Τη περίοδο που βρισκόμουν και στο Κρατικό Θέατρο και στο Ελεύθερο Θέατρο και στη τηλεόραση είχα την τύχη να συνεργαστώ με πάρα πολύ σπουδαίους ηθοποιούς. Με τον Αντρέα Μπάρκουλη, τον Νικήτα Τσακίρογλου, την Τζένη Καρέζη, τον Κώστα Καζάκο και πολλούς ακόμη με τους οποίους είχα και επαγγελματική και φιλική σχέση. Έμαθα μιλώντας μαζί τους σπουδαία πράγματα για το επάγγελμα μας και θα μπορούσα να πω ότι η συναναστροφή μαζί τους με προσδιόρισε σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη.
Είστε ένας ηθοποιός που έχετε καταφέρει να κρατήσετε την προσωπική σας ζωή μακριά από τα μανταλάκια της ελληνικής showbiz και εγώ προσωπικά σας συγχαίρω για αυτό. Πόσο δύσκολη επιλογή ήταν αυτή γιατί όλοι ξέρουμε ότι εμπεριέχει συχνά τον κίνδυνο του αποκλεισμού από τα μέσα;
Είναι όντως αλήθεια αυτό που λέτε. Ήμουν και παραμένω ένας καλλιτέχνης χαμηλών τόνων και σαν προσωπικότητα και σαν ηθοποιός και νομίζω ότι με πολύ ευγενικό τρόπο απέφυγα να απασχολώ με την προσωπική μου ζωή. Θεωρώ ότι τα μέσα σεβάστηκαν την απόφασή μου αυτή και τους ευχαριστώ για αυτό. Γιατί κακά τα ψέματα, εάν δεν πάρεις τηλέφωνο να ειδοποιήσεις ότι θα είσαι εδώ με τον /την τάδε στο συγκεκριμένο μέρος, εστιατόριο καφέ ή οπουδήποτε αλλού δεν πιστεύω ότι θα σε βρουν. Αλλά ακόμη και αν σε ψάξουν και τους πεις ευγενικά να σε αφήσουν ήσυχο, θα σε αφήσουν. Νομίζω ότι οι ίδιοι κυνηγούν αυτόν τον τρόπο της δημοσιότητας .
Η αλήθεια είναι ότι και εσείς και εμείς ζούμε από τα μέσα. Είναι δούναι και λαβείν, είναι μία σχέση αμφίδρομη θα λέγαμε. Είναι συγκοινωνούντα δοχεία οπότε με τη σωστή συνεργασία και τον ανάλογο αλληλοσεβασμό όλοι έχουν να επωφεληθούν..
Είναι πράγματι δίκοπο μαχαίρι όλη αυτή η υπερπληροφόρηση της σημερινής πραγματικότητας μέσα από τα social media. Βλέπεις συναδέλφους που δεν έχουν να επιδείξουν μέχρι στιγμής κάτι σημαντικό επαγγελματικά και ασχολούμαστε μαζί τους με το τι μαγιό παράδειγμα φόρεσαν. Έχουμε περάσει βέβαια σε μια άλλη διάσταση καλλιτεχνικής καταξίωσης και νομίζω ότι ο καθένας από εμάς επιλέγει τον τρόπο που τον εκφράζει και αυτόν ακολουθεί. Χρειάζεται και η τύχη και οι ανάλογες συγκυρίες, πολλές φορές ,για να τα καταφέρεις σε αυτό το χώρο.
Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας κάποια προβλήματα που αντιμετωπίσατε γιατί σας είδαμε με μεγάλη χαρά στο “ Πακέτο” της Βίκυς Χατζηβασιλείου αλλά αποκαλύψατε και ότι η ζωή σας πέρασε από σκόπελο….
Θα σας πω κάτι που το νιώθω, πολύ αληθινά. Η πιο χρήσιμη περίοδος της όποιας καλλιτεχνικής μου καριέρας ήταν αυτή των σκοπέλων και των δυσκολιών. Η πιο παραγωγική και η πιο δημιουργική. Ήταν δύσκολα χρόνια αφότου έφυγα από την τηλεόραση και οικονομικά και πρακτικά. Έφυγα από την Αθήνα και πήγα και δούλεψα σε λογοπαιδικά κέντρα, όπου έκανα θεατρικό παιχνίδι σε παιδιά με ειδικές ανάγκες και συγκεκριμένα σε παιδιά με σύνδρομο down, αυτισμό και γενικά σε παιδιά που βρίσκονται στο ευρύτερο φάσμα του αυτισμού.
Θα ήθελα εδώ να σας ευχαριστήσω προσωπικά για αυτό, γιατί είμαι μητέρα δύο παιδιών στο φάσμα του αυτισμού υψηλά λειτουργικών και πιστέψτε με δεν αντιλαμβάνεστε πόσο καλό έχετε κάνει σε εμάς και στα παιδιά μας με αυτήν σας την ιδιότητα.
Δεν μπορώ να πω ότι τα κατάφερα εκατό τοις εκατό αλλά το προσπάθησα και ειλικρινά σας μιλώ, βρήκα την χαμένη μου παιδική αθωότητα μέσα από την ενασχόλησή μου με αυτά τα χαρισματικά πλάσματα. Γιατί μεγαλώνοντας χάνουμε την αγνότητα μας και καλό είναι να ξαναθυμόμαστε πως ήταν όταν ήμασταν παιδιά και να προσφέρουμε. Μπορώ να πω ότι βοηθήθηκα πάρα πολύ από αυτήν την εμπειρία και από τους ειδικούς που μας εκπαίδευαν στο κέντρο αλλά και από τα ίδια τα παιδιά.
Μετά πήγα στη Λάρισα, όπου έμεινα για κάποιο διάστημα, άνοιξα και ένα θεατρικό εργαστήρι όπου σκηνοθέτησα παραστάσεις αλλά δυστυχώς όταν ήρθε η κρίση αναγκάστηκα να το κλείσω και να φύγω από εκεί. Πήγα στη Ζάκυνθο όπου διέμεινα για άλλα τέσσερα χρόνια. Και εκεί δραστηριοποιήθηκα με διάφορες θεατρικές ομάδες, τα καλοκαίρια εργαζόμουν σε τουριστικά ξενοδοχεία για να μπορώ να βγάζω τα προς το ζην. Έπειτα επέστρεψα στη Λάρισα στη σχολή που ήμουν και έδωσα μερικές παραστάσεις. Η αλήθεια είναι ότι μέσω του διαδικτύου όντως έφτασα μέχρι το ‘Πακέτο” και από εκεί και πέρα άρχισε πάλι η ζωή μου.
Τον Κώστα Κόκλα, τον ευχαριστήσατε και δημόσια και είπατε ότι είστε πολύ καλοί φίλοι και ότι σας στάθηκε σαν αδελφός. Παραδεχτήκατε ότι ήσασταν πολύ κοντά στην κατάθλιψη και στον αλκοολισμό, προφανώς από τα προβλήματα που αντιμετωπίσατε γιατί είστε άνθρωπος με ευαισθησίες και αδυναμίες όπως όλοι μας άλλωστε.…
Ευτυχώς δεν έφτασα σε έσχατο σημείο, το ποτό, η αλήθεια είναι ότι χαρακτηρίζεται και ως ένα συνοδευτικό της ζωής των Ελλήνων και μερικές φορές χάνουμε το μέτρο. Ο Κώστας Κόκλας ήταν εκεί για εμένα, όπως είναι πάντοτε, όταν τον χρειάζομαι και τον ευχαριστώ για αυτό μέσα από την καρδιά μου.
Τι ήταν αυτό που σας ταρακούνησε που σας έκανε να αντιληφθείτε ότι κάτι συμβαίνει και σας ενεργοποίησε ώστε να λάβετε την απόφαση να το αντιμετωπίσετε;
Ήταν μια περίοδος αδράνειας, ένα εσωτερικό στοπ του εαυτού μου. Αισθάνθηκα ότι σχεδόν δεν υπάρχω. Αυτό μου συνέβη λίγο πριν την ενασχόληση μου με τα παιδιά που σας ανέφερα και λίγο μετά αφότου σταμάτησα. Υπήρξε μια σεζόν στην Ζάκυνθο, η προτελευταία που έμεινα εκεί που όντως θα την χαρακτήριζα πλήρους αδράνειας. Ήταν συνειδητό, δεν ήθελα να κάνω τίποτα και αυτό μπορώ να πω ότι ήταν πολύ ωφέλιμο τελικά γιατί μου έδωσε το έναυσμα να ξαναρχίσω από την αρχή. Να θέσω νέους στόχους και νέα όνειρα. Να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου σαν ένας φοίνικας.
Η επιστροφή σας στους τηλεοπτικούς μας δέκτες αναμένεται θεαματική. Θα συμμετέχετε στην νέα σειρά του Ανδρέα Γεωργίου “ 8 λέξεις” που προβλέπεται να καθηλώσει για μία ακόμη φορά τους τηλεθεατές. Πριν ακόμη προβληθεί έχει γίνει χαμός με την συμμετοχή σας. Πόσο χαρούμενος είστε για αυτήν την συνεργασία;
Δεν βρίσκω λόγια να εκφράσω την χαρά μου για την συνεργασία μαζί με τον Αντρέα Γεωργίου. Και όχι μόνο για την επαγγελματική αλλά και για την προσωπική γνωριμία μου με αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο και τους συνεργάτες του. Η φιλοξενία που δέχομαι εδώ στην Κύπρο και η επαγγελματική αρτιότητα που ακολουθούν αυτοί οι άνθρωποι με έχει αφήσει ευχάριστα άφωνο και υπόχρεο απέναντι τους. Ο τρόπος με τον οποίο με αγκάλιασαν πραγματικά με συγκίνησε και με έκανε να αισθανθώ ότι ήρθα για να μείνω. Αυτή τη φορά θα είμαι πιο δυνατός γιατί έχω και την ωριμότητα και την εμπειρία .
Να είστε σίγουρος για αυτό γιατί όσοι έχουν συνεργαστεί τα τελευταία χρόνια με τον Ανδρέα Γεωργίου δεν είναι τυχαίο ότι έχουν να πουν τα καλύτερα. Είναι σαν να έχει ένα μαγικό ραβδί και να ανοίγονται δρόμοι για τους συνεργάτες του. Αυτό κατά την δική μου άποψη σημαίνει ότι υπάρχει αληθινή συνεργασία και αλληλοεκτίμηση πίσω από τις κάμερες και αυτό βγαίνει και προς τα έξω.
Έτσι ακριβώς και το πιστοποιώ γιατί δουλεύω μαζί τους και πραγματικά δεν ξέρω εάν θα φανώ υπερβολικός αλλά είναι μεγάλη χαρά και τιμή να συνεργάζομαι μετά από τόσα χρόνια με θετικούς ανθρώπους γεμάτους ενέργεια και πολύ αγάπη για αυτό που κάνουν.
Φτάνοντας σιγά σιγά προς το τέλος αυτής της τόσο όμορφης και αποκαλυπτικής μας κουβέντας θα ήθελα να μου πείτε μετά από τόση εμπειρία και δύσκολες στιγμές σε αυτό το χώρο τι θα συμβουλεύατε ένα νέο παιδί που ανοίγει τώρα τις φτερούγες του για να πετάξει σε αυτό το καλλιτεχνικό ταξίδι που ονειρεύεται;
Θα έλεγα ότι χρειάζεται ζωή και διάβασμα. Πνευματική καλλιέργεια και ανάπτυξη των δεξιοτήτων του. Γιατί ξέρετε το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί. Πρέπει να γίνει δεξιοτεχνία. Πρέπει να έχεις τύχη και πρέπει να βρεις έναν τρόπο ώστε να αντέξεις και στα δύσκολα. Αυτή η αντοχή στην οποία αναφέρομαι είναι ένα ψυχικό προτέρημα που πρέπει να έχει κανείς για να ασχοληθεί με το επάγγελμα μας και ακόμα και εάν δεν το διαθέτει μπορεί να το αναπτύξει και να το καλλιεργήσει.
Το Θέατρο είναι και μια μορφή ψυχοθεραπείας, η αλήθεια είναι. Εσείς κύριε Ανδρεόπουλε δεν έχετε δημιουργήσει την δική σας οικογένεια κάτι που φαντάζομαι έγινε κατ’ επιλογή. Σας λείπει η ύπαρξη ενός παιδιού γιατί είστε νέος και φυσικά δεν σταματάει να υπάρχει σαν επιλογή;
Έχω περάσει τα πενήντα, δεν είμαι δηλαδή και τόσο νέος και όντως οικογένεια κατ’ επιλογή δεν έκανα έως τώρα. Βέβαια ήρθα πολύ κοντά στο να δημιουργήσω τουλάχιστον δύο φορές οικογένεια και μπορώ να πω ότι για τη μία από αυτές το έχω μετανιώσει. Πιστεύω ότι έχω ακόμη τα περιθώρια να δημιουργήσω μια οικογένεια γιατί δεν σας κρύβω ότι θα ήθελα να είχα μία κόρη.
Ο Ανδρέας Ανδρεόπουλος θα συμμετέχει φέτος στην τηλεοπτική σειρά του Ανδρέα Γεωργίου “8 λέξεις” με ένα σημαντικό καστ ηθοποιών . Το σενάριο είναι της Βάνας Δημητρίου και θα προβάλλεται από το Σκάι από Δευτέρα έως Πέμπτη .
Ευχαριστούμε τον Ανδρέα Ανδρεόπουλο για την συνέντευξη που μας παραχώρησε στο My world is you.
