Ενας πολυτάλαντος καλλιτέχνης που δεν θα αρνηθεί να δοκιμαστεί σε κάτι διαφορετικό από αυτό που θέλει το σύστημα.
“Αν δεν μαραθείς…δεν ανθίζεις… Μια σοφή κουβέντα από τον γνωστό ταλαντούχο ηθοποιό Αλέξανδρο Πέρρο…
Αλέξανδρε είσαι ένας από τους πολύ ταλαντούχους της γενιάς σου και πιστεύω ότι η συμμετοχή σου στους “Συμμαθητές” και στο “Τατουάζ” σου έδωσαν μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα. Αυτό πόσο άλλαξε τη ζωή σου;
Σίγουρα την άλλαξε ως προς το γεγονός ότι μπορούν να με σταματούν περισσότεροι άνθρωποι στο δρόμο και να μου μιλούν. Με έφερε πιο κοντά με ανθρώπους που δεν γνώριζα, που όμως επειδή με έβλεπαν καθημερινά στη τηλεόραση αισθάνονταν μεγαλύτερη οικειότητα. Είναι κάτι που μου αρέσει και για αυτό όταν θα με σταματήσει κάποιος στο δρόμο δεν θα αρνηθώ να μιλήσουμε. Άλλωστε εμείς οι ηθοποιοί και οι καλλιτέχνες γενικότερα, υπάρχουμε γιατί υπάρχει κοινό και μας παρακολουθεί.
Το φετινό χειμώνα πρωταγωνιστούσες σε μία από τις πολύ επιτυχημένες παραστάσεις, τον “Συμβολαιογράφο” σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια. Ποια είναι τα συναισθήματά σου μετά από μία τόσο δημιουργική χρονιά;
Ήταν μια πολύ γεμάτη χρονιά. Γνώρισα ανθρώπους, όπως τον Πέτρο Ζούλια, που είχαμε συναντηθεί μερικές φορές, αλλά δεν είχε δοθεί η ευκαιρία να δουλέψουμε μαζί. Έμαθα πράγματα μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Πέτρου. Η συγκεκριμένη δουλειά πιστεύω ότι με έκανε καλύτερο και ηθοποιό αλλά και άνθρωπο που αυτό είναι και το πιο σημαντικό για εμένα. Γνώρισα τον Σταμάτη Φασουλή, την Ευγενία Δημητροπούλου, τον Αντώνη Λουδάρο και τον Κώστα Φαλελάκη, ανθρώπους που ήθελα να γνωρίσω και να συνεργαστώ μαζί τους. Θεωρώ ότι για εμένα ήταν μία ευτυχής συγκυρία αυτή η συνεργασία.
Η sold out παράσταση για 6η συνεχόμενη χρονιά οι “12 Ένορκοι” στην οποία συμμετείχες για τέσσερις χρονιές πρέπει να σου έδωσε μια μορφή επαγγελματικής σταθερότητας, γιατί ας μην ξεχνάμε ότι το θέατρο είναι ένας κατεξοχήν ανασφαλής χώρος.
Αυτό το οποίο θα έλεγα ότι μου έδωσε σίγουρα, είναι λιγότερο άγχος για τη νέα θεατρική χρονιά. Το ότι σε βλέπει πολύ κόσμος, σου δίνει μία σταθερότητα στο ότι θα έχεις δουλειά, ότι θα παίρνεις τα χρήματα σου και στο ότι θα υπάρχεις μέσα στο χώρο.
Εσύ είσαι και ένας ηθοποιός απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης και έχεις μια πορεία 13 χρόνων στο θεατρικό σανίδι αν και πολλοί δεν το γνωρίζουν…
Πράγματι, αποφοίτησα το 2009 από το Θέατρο Τέχνης. Έπαιζα στο Θέατρο Τέχνης από το 2006 και έκτοτε ευτυχώς δεν έχω μείνει χωρίς δουλειά. Αυτό μου δίνει μια σταθερά στο οικονομικό κομμάτι. Όσον αφορά την ερμηνεία μου στο θέατρο, επειδή έμαθα να εργάζομαι πάρα πολλές ώρες σαν σκυλί και να φέρνω και αποτέλεσμα το εάν έχει κόσμο το θέατρο ή όχι δεν επηρεάζει την απόδοση του ρόλου μου. Δηλαδή, έτσι όπως θα παίξω σε ένα γεμάτο θέατρο, το ίδιο έχω παίξει και για δύο θεατές. Θα πονέσω το ίδιο θα χτυπηθώ ακριβώς το ίδιο, εάν το ζητάει ο ρόλος. Δεν θα κάνω καμία έκπτωση σε αυτό ακόμα και εάν στο κοινό με παρακολουθεί ένας μονάχα θεατής.
Στη καταπληκτική παράσταση “Επιστροφή στην Άγρια Βρύση” πέρυσι νομίζω ξεδίπλωσες όλο το ταλέντο σου και θα τολμούσα να τη χαρακτηρίσω ως μια καινοτόμο θεατρική ιδέα που είχατε ως ομάδα.
Την παράσταση αυτή την έστησε η ομάδα “Επίplay” που δημιουργήσαμε πριν κάποια χρόνια μαζί με τον Νίκο Τσέκο, τον Δημήτρη Δεγαϊτη και τον Αυγουστίνο τον Γκούμουλο, όπου ασχολούμαστε με το σωματικό θέατρο στην Ελλάδα κάτι που δεν κάνουν πολλοί. Δημιουργούμε παραστάσεις που δεν έχουν λόγια, ούτε σκηνικά αντικείμενα, που βασίζεται στη τεχνική της παντομίμας, στις τεχνικές του Μαρσέλ Μαρσό και στο σωματικό αυτοσχεδιασμό που μάθαμε από το Θέατρο Τέχνης.
Θεωρείς ότι είχες από μικρός καλλιτεχνικές ανησυχίες; Πότε αισθάνθηκες ότι αυτός ο χώρος είναι για εσένα; Ότι είναι αυτό που θέλεις;
Είμαι ένας άνθρωπος που από μικρός είχα ανησυχίες. Αισθάνομαι δημιουργικός και θέλω να είμαι σε μία επαγγελματική εγρήγορση. Στην ηλικία των δεκαπέντε μου χρόνων, είχα ήδη πάρει την απόφαση. Έπαιξα στο όνειρο καλοκαιρινής νύχτας του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε μια σχολική παράσταση υπό τη σκηνοθεσία του Δημήτρη Μάριζα και από τότε μπήκα σε μία καλλιτεχνική αναζήτηση. Θα με χαρακτήριζα ως έναν άνθρωπο δημιουργικό και έχω την ανάγκη να είμαι συνεχώς σε μία κίνηση.
Εκτός από ταλαντούχος ηθοποιός ασχολείσαι και με τη μουσική. Είχες δημιουργήσει τους “juicy brothers”…
Oι “juicy brothers” ήταν ένα dj set που δημιουργήσαμε με έναν κολλητό σε μία περίοδο της ζωής μου που είχα ανάγκη για περισσότερα χρήματα, γιατί είχα μόνο το θέατρο και έπρεπε να κάνω και κάτι ακόμα. Το σημαντικό για εμένα είναι ότι όταν αποφασίζω να ασχοληθώ με κάτι δίνομαι σε αυτό εκατό τοις εκατό. Θα προσπαθήσω να είναι όλα προσεγμένα ώστε το αποτέλεσμα να με δικαιώσει. Η αλήθεια είναι ότι τη μουσική την λατρεύω. Θα τολμούσα να πω ότι είναι θρησκεία για εμένα. Έπαιζα σαξόφωνο, τώρα μαθαίνω φλάουτο και το χειμώνα θέλω να κάνω μαθήματα φυσαρμόνικας.
Επομένως νομίζω ότι δεν θα ήσουν αρνητικός σε μία πρόταση για μουσικοχορευτική παράσταση, ένα μιούζικαλ δηλαδή, που όπως βλέπουμε τα τελευταία χρόνια είναι ένα είδος που έχει αρχίσει να ανθίζει στη χώρα μας;
Εννοείται, βεβαίως και με ενδιαφέρει! Είμαι θετικός όσον αφορά στο σύνολο των πραγμάτων και με την προϋπόθεση ότι υπάρχει και ουσία, δηλαδή, με ενδιαφέρει να χρησιμοποιώ όσες περισσότερες τέχνες μπορώ και όσα περισσότερα εργαλεία του σώματος μου μπορώ. Εάν δηλαδή μπορώ ταυτόχρονα να παίζω, να τραγουδώ και να χορεύω, όχι μόνο δεν με ενοχλεί αλλά με κάνει ακόμα καλύτερο καλλιτέχνη. Ο συνδυασμός των τεχνών είναι κάτι που με γοητεύει.
Ποιες θεωρείς ότι είναι οι συνεργασίες που χάραξαν την μέχρι τώρα θεατρική σου πορεία ;
Η συνεργασία μου με τον Διαγόρα τον Χρονόπουλο, ο οποίος ήταν ένας καλλιτεχνικός πατέρας για εμένα. Πίστεψε πάρα πολύ σε εμένα και με βοήθησε πολύ. Ήταν ένας άνθρωπος γενικά πολύ σκληρός, αλλά τουλάχιστον στα χρόνια που τον γνώρισα εγώ, ήταν πολύ άνθρωπος. Για εμένα το γεγονός ότι ήταν τόσο άνθρωπος με έκανε και να τον σεβαστώ και να μάθω πολλά πράγματα από εκείνον. Τον Διαγόρα Χρονόπουλο τον ευχαριστώ πάρα πολύ, και εύχομαι να είναι καλά εκεί που είναι. Επίσης, συνέβαλλε σε μία άλλη συνεργασία που είχα με τον Γιάννη Φέρτη σε ένα σπουδαίο έργο του Ιάκωβου Καμπανέλη, στο ιστορικό υπόγειο του Τέχνης.
Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και όλα αυτά που κάνω τώρα και την ομάδα που δημιούργησα, είναι μέσα από τις ερεθίσματα που είχα στο Θέατρο Τέχνης. Γιατί τον γνώρισα από μικρή ηλικία από το θείο μου τον Κωστή Καπελώνη, έναν καλλιτεχνάνθρωπο, όπου ζώντας το από μέσα, ήταν και αυτό που με βοήθησε να πάρω μυρωδιές και να κατανοήσω κάποια πράγματα.
Θα έλεγες ότι έχεις αποκτήσει φίλους από το χώρο;
Ναι, έχω κάνει φίλους. Όλες οι φιλίες που έχω αποκτήσει είναι άνθρωποι που θα έκανα παρέα μαζί τους ακόμα και εάν δεν γνωριζόμασταν μέσα από το χώρο. Ταιριάζουμε σαν χαρακτήρες και το γεγονός ότι είναι ηθοποιοί βοηθάει περισσότερο στο ότι μπορούμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον όσον αφορά στα επαγγελματικά μας.
Αλέξανδρε, ποιες συμπεριφορές σε έχουν ενοχλήσει στο χώρο; Τις συναντάς συχνά; Γιατί η αλήθεια είναι ότι ο χώρος σας και ειδικά ο τηλεοπτικός έχει να επιδείξει συχνά αστέρες με υπεροπτικές συμπεριφορές που ίσως να μην μπορούν να διαχειριστούν την όποια δημοσιότητα;
Η συμπεριφορά του αριβίστα, του αφεντικού, του φτασμένου ηθοποιού που τα ξέρει όλα κι εσύ μπροστά του δεν είσαι τίποτα. Γνωρίζουμε ότι όπως και σε άλλες δουλειές έτσι και στο χώρο μας υπάρχουν καλώς ή κακώς, κάποιοι κανόνες. Ειδικά στο θέατρο όπου υπάρχουν άλλες ποιότητες και άλλα αισθητικά κριτήρια, αυτόματα αναγνωρίζουμε ότι στη τηλεόραση ίσως να μην συμβαίνει κάτι αντίστοιχο. Σαφώς στη τηλεόραση γίνονται κάποιες δουλειές που είναι πολύ ποιοτικές, που δημιουργούν αισθητικά κριτήρια στο θεατή, και έχουν και εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Οπότε και στο θέατρο και στη τηλεόραση υπάρχουν άνθρωποι που υπηρετούν την Τέχνη με έμπνευση και με ποιότητα. Από εκεί και πέρα, το γεγονός ότι στη τηλεόραση ο χρόνος δουλειάς είναι περιορισμένος, αλλά και το ότι υπάρχουν μεγάλα οικονομικά ποσά σε σχέση με το θέατρο κάνουν τον χώρο να βρωμίζει. Όπου υπάρχει περισσότερο χρήμα, η κατάσταση μυρίζει από μακριά.
Ποια είναι τα άμεσα καλλιτεχνικά σου σχέδια ;
Θα κάνω ραδιόφωνο. Διασκευάζουμε με μία ομάδα παραμύθια, κάνουμε τη σκηνοθετική και τη μουσική επιμέλεια. Θα τα παίζουμε και θα ακούγονται από την συχνότητα της ΕΡΤ.
Για το χειμώνα έχω αποφασίσει να κάνω ένα διάλειμμα, να επαναπροσδιορίσω τη θέση μου στο χώρο και θεωρώ πολύ σημαντικό, να νιώσω πόσο απαραίτητο μου είναι το να συνεχίζω να παίζω, να σκεφτώ τι κερδίζω και τι χάνω.
Εάν και εφόσον επανέλθω στο χώρο της υποκριτικής θέλω να ξαναμπώ ανανεωμένος και επανατοποθετημένος. Δεν εκφράζω κάποιο παράπονο με αυτή μου την απόφαση αλλά επειδή όταν ήμουν μικρός σκεφτόμουν και έλεγα ότι θα γίνω ηθοποιός, τώρα που μεγάλωσα θέλω να διαπιστώσω αν όντως είναι αυτό που ήθελα ή απλώς ήρθε η ώρα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό. Είναι αυτό που λέει ο Παύλος Σιδηρόπουλος σε ένα από τα τραγούδια του, “Μες στα ερείπια του καιρού, ζωή πάω να χτίσω…”. Αυτή τη στιγμή, εγώ θέλω να δω πως μπορώ να υπάρξω ως άνθρωπος και όχι ως μύκητας, όπως είναι οι περισσότεροι. Θέλω να είμαι στο χώρο ως ένας άνθρωπος με αξιοπρέπεια. Εάν δεν μαραθείς δεν ανθίζεις.
Ευχαριστούμε τον Αλέξανδρο Πέρρο και μας αρέσει το ανήσυχο πνεύμα του γιατί δείχνει όρεξη για δημιουργία και φυσικά προσεγμένη δουλειά και αυτό φαίνεται εκ του αποτελέσματος!
